όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2018

δέουσα λέξη






δέουσα λέξη


Περιφέρω τον επιτάφιο χρόνο μου·
σημείο στα μέσα μου αποζητώ να αναπαυθεί εν ειρήνη

 Χωμάτινο σώμα σπαρμένο ερωτήματα 
  σκιάχτρο από φως διώχνει τους άρπαγες απαντήσεων

Στην ησυχία τη δέουσα λέξη αναζητώ 
να με 'βρει σε χρόνο που ανασαίνει

μνήμη παλιά εντός μου να σπαρθεί
 να γεννηθεί ψυχωμένα σιωπή ή το βήμα.  



Ιω 


Asaf Avidan & the Mojos - Small Change Girl



Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο




Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2018

"Αγγίζοντας" - Ν.Καρούζος







Αγγίζοντας


Μ’ ένα φύλλο στα χέρια μου πάλι θλίβομαι
κρήνη βαθύτερη το νέο φθινόπωρο
άλλα νερά πιο κρύσταλλα
η σιωπή απ’ το δέρμα μου
απ’ τα νικημένα πια μάτια.
Βυθίζομαι στα φύλλα τόσο πεσμένα για πάντα.
Χάνομαι
αυτή την ώρα
προβάλλει αιωνιότητα το έρημο κλαδί
αν μένεις
ποιος
χάνεται
το
πρόσωπο μου
στο τζάμι που το σχίζουν οι στάλες της βροχής
χάνεται…
Άλλος δρόμος είναι να γυρίσεις.
Φεύγοντας τη μεταμόρφωση
στου καφενείου τον κλειστό χώρο που ασφαλίζει
πίνω τον καφέ του πανικού
αρχίζει το ζεστό φλιτζάνι την αφή μου.
Γλυκειά ερήμωση του στήθους
η αγωνία βαραίνει στα σπλάχνα μου ευχάριστα.
Δε θα μπορούσα δίχως θάνατο.
Επάγγελμα: η ψυχή μου
ηλικία: –


Ν. Καρούζος
  Τα ποιήματα Α’ (1961-1978). Αθήνα: Ίκαρος εκδοτική εταιρία, 2013.





 οι αείφυλλες ψυχές

προσμένουν το φθινόπωρο..

οι άλλες.. οι αβλάστητες..

 το "φτηνόπωρο"..


μήνα καλό

Ιω

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο


Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

Και πάλι τα χέρια μου - Κωστής Παλαμάς





Και πάλι τα χέρια μου


Τα χέρια μου είναι για τα μάγια
που υπάκουα τα τραβάνε τα στοιχιά,
τα χέρια μου είναι στέφανα, είναι αρπάγια,
παρακάλια ή προστάσματα τραχιά.

Τα χέρια μου είναι σα να σκάφτουν
να θάψουν ή να βρουν κάτι ακριβό,
τα χέρια μου είναι σα να τον ξανάφτουν
με φλογόγλωσσα νέα καημό βουβό.

Τα χέρια μου τα ίδια για να δέρνουν,
και να τη βαλσαμώνουν τη χτυπιά.
Τα χέρια μου είναι αλέτρια, σκίζουν, σπέρνουν
το πράσινο και τη χερσοτοπιά.

Τα χέρια μου, και αργά, δε στέκοντ’ άδεια,
ξόβεργα, καρτεράνε τα πουλιά.
Μεστά και αρματωμένα από τα χάδια,
κι απάνου από τα λόγια είναι φιλιά.

Μ’ άλλα χέρια τα χέρια μου σα σμίγουν,
της αγάπης πώς γίνονται κλειδιά!
Την κλεισμένη καρδιά πώς την ανοίγουν,
πώς τρικιμύζουν τη γλυκιά βραδιά!

Μα για σένα τα χέρια μου ποτήρια
για το κρασί που σε μεθάει, Ψυχή,
τα χέρια μου για σένα θυμιατήρια
για τη λατρεία και για την προσευχή.

Δεφτέρια είναι τα χέρια μου, και μία
Πυθία σ’ αυτά πεντάλφες μαγικά,
θαμπά, δυσκολοδιάβαστα σημεία
χάραξε, τα δικά μου ριζικά.

Μα ό,τι κι αν γράφη απάνω τους η Μοίρα,
κι όποια από κείνη μέλλεται σπορά,
τα χέρια αγγίζοντάς σε, ως να είσαι λύρα,
κι απάνου από τα χάδια, είναι φτερά.

Κωστής Παλαμάς
8.2.35

https://www.youtube.com/watch?v=5NDfRVe7LYs
Small Hands - Keaton Henson


τα χέρια σου φέρουν τη δήλωση..
στ' αυλάκια τους χύνεται ζεστή η ψυχή
να κερνάς χάδια αφές
να ξαποσταίνεις..
να μην ξοδεύεσαι
να αγγίζεις τις λέξεις..
τις γραφές και τα γραμμένα
τα ζωντανά..
λίγη τροφή.. λίγο νερό
μπέσα πολλή
να γνέφεις  στ' άγραφα..
χειραψία σφιχτή
παρών / παρούσα.

Ιω



Σημ.: Φωτογραφία από το διαδίκτυο


Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018

Νερτέρα πλαξ





Νερτέρα πλαξ



Νερτέρα πλαξ
αποφυγή συνθήκης
στάρι ανάμεσα και σίδιο * 
Χους κοιμίζει Χάη
γραφή εγχάρακτη εντός
πιο μόνιμα
πεθαίνεις..

https://www.youtube.com/watch?v=I6TAuSsxTHg

να "γλεντάς"..
Ιω

*ρόδι
  Σημ.: Φωτογραφία από το διαδίκτυο

Υ.Γ.«Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό κι εμείς θα το γλεντήσουμε το βράδυ,όσοι έχουμε το μάτι μας ογρό και μέσα μας τον άδη».
Κ.Καρυωτάκης


Σάββατο 2 Ιουνίου 2018

Η αηδονόπιτα - Ισίδωρος Ζουργός


(Φωτ.1)



"Πιάστε μου αυτό το αηδόνι", είπε, "κι αύριο θα σας ψήσω αηδονόπιτα".



[...]



"Όταν λένε εδώ αυτή τη λέξη εννοούν σαν κάτι όπως πίτα με όνειρα,
πίτα γεμάτη από το άπιαστο,
το χιμαιρικό,
πες το όπως θέλεις.” 



 Ισίδωρος Ζουργός -  Η αηδονόπιτα

(Φωτ.2)

(Φωτ.3)

αηδόνι γλυκόλαλο ηχεί εντός η χίμαιρα του καθενός..
τ' ακούς..;

Να αφουγκράζεσαι  τον ήχο της ψυχής σου..

Ιω


Σημ.: Φωτ.1 από το διαδίκτυο
         Φωτ.2 & 3 από προσωπικό αρχείο




Τρίτη 22 Μαΐου 2018

εκδίκηση - Τάσος Λειβαδίτης




Εκδίκηση 

Φτύστε με
χτυπήστε με
ποδοπατήστε με
εγώ
κάθε βράδι
σας εκδικούμαι
καθώς
γυρίζοντας αργά
σπίτι μου
πιωμένος
ταπεινωμένος
πλαγιάζω αγκαλιά
μ’ ένα αηδόνι.


Τάσος Λειβαδίτης
 Ποίηση, πρώτος τόμος, 1950 – 1966
εκδ. Μετρονόμος, έτος  έκδ. 2015









Εκδίκηση | ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης 
Μουσική  - ερμηνεία :Θάνος Ανεστόπουλος 
στην "Απανεμιά" (30-4-2013)


Εκδίκηση | ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης 
Μουσική  - ερμηνεία :Δημήτρης Μπάκουλης
Rythmos Live Stage - τελευταίο βράδυ του Χειμώνα 2014 



να ακούς τους ποιητές..
η μόνη "εκδίκηση"..


Ιω


Σημ.: Φωτογραφίες από το διαδίκτυο


Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Ο βίος του στιχοπλόκου - Αλεξάντρ Πούσκιν







Ο βίος του στιχοπλόκου


Λιγάκι διάβασμα, μια στάλα σκέψη, το γράψιμο
 Πάνω απ’ όλα.
Με λέπρα του μυαλού του γέμισε
   Την κόλλα.
Μετά παίρνει τ’ αυτιά του κόσμου, και παρεξηγημένος
 Θίγεται.
Μετά τυπώνει τα γραπτά του και στη Λήθη
  Πνίγεται.


1819
Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν
 (Aleksandr Sergeyevich Pushkin) 

...



στη λήθη..
Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=soClUuQgIYI
Craig Armstrong - In My Own Words - Piano Works



Σημ.: Φωτογραφία από το διαδίκτυο



Τρίτη 15 Μαΐου 2018

Ποίηση του λαού της Παλαιστίνης




Ποίηση του λαού της Παλαιστίνης




ΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΤΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΕΦΗΜΕΡΑ
Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008) محمود درويش


Σείς που περνάτε ανάμεσα στα λόγια τα εφήμερα

πάρτε τα ονόματα σας και και φευγάτε

πάρτε τις ώρες σας από το χρόνο μας

αποσπάστε ό,τι θέλετε

απο το γαλάζιο τ’ουρανού κι από την άμμο της μνήμης

Πάρτε όποια φωτογραφία θέλετε, για να ξέρετε

ότι πια δε θα ξέρετε πώς οι πέτρες της γης μας

χτίζουν τη στέγη τ’ουρανού

2.

Σεις που περνάτε μεσα από τις εφήμερες κουβέντες

βάζετε το ξίφος, εμείς το αίμα

βάζετε το σίδερο και τη φωτιά, εμείς τη σάρκα

βάζετε ένα άρμα, εμείς τις πέτρες

βάζετε τα δακρυγόνα, εμείς τη βροχή

Μα ο ουρανός και ο αέρας

είναι τα ίδια για σας και για μας

Πάρτε λοιπόν τον κλήρο σας από το αίμα μας, και φευγάτε

πηγαίνετε να φάτε, να γιορτάσετε, να χορέψετε, κι απέ φευγάτε

εμείς, θα κρατήσουμε τα ρόδα των μαρτύρων

θα ζήσουμε όπως θέλουμε

3.

Σείς που περνάτε ανάμεσα απ’τα λόγια τα εφήμερα,

σαν την πικρή σκόνη, περάστε απ’όπου θέλετε μα μην περάσετε ανάμεσό μας σαν τα φτερωτά έντομα,

θέλει δουλειά η γη μας

θέλει καλλιέργεια το στάρι

θέλει να ποτιστεί απ’τη δροσιά των σωμάτων μας

Έχουμε εδώ κείνο που δε σας σηκώνει

πέτρες και πέρδικες

Πάρτε λοιπόν το παρελθόν και σύρτε το

στα παλιατζίδικα

στήστε ξανά το σκελετό με το λοφίο

πάνω σ’ένα δίσκο από πορσελάνη

Έχουμε κείνο που δε σας σηκώνει

έχουμε μέλλον

και θέλει ακόμα πολλή δουλειά ο τόπος μας

4.

Σείς που περνάτε ανάμεσα στα λόγια τα εφήμερα

στριμώξτε τις ψευδαισθήσεις σας μες σ’ένα εγκατειλημμένο λάκκο, και φευγάτε

γυρίστε τους δείκτες του χρόνου στη νομιμότητα του χρυσού μόσχου*

ή στη μουσική κλαγγή του περιστρόφου

έχουμε εκείνο που εδώ δε σας σηκώνει, φευγάτε,

έχουμε εκείνο που δε σας ανήκει:

μια πατρίδα που αιμορραγεί, ένα λαό που αιμορραγεί

μια πατρίδα χρήσιμη στη μνήμη και στη λήθη

5.

Σείς που περνάτε ανάμεσα απ’τα λόγια τα εφήμερα

είναι καιρός να φύγετε

και να εγκατασταθείτε όπου επιθυμείτε

– μην εγκατασταθείτε όμως ανάμεσά μας

Είναι καιρός να φύγετε

και να πεθάνετε όπου επιθυμείτε

– μην πεθάνετε όμως ανάμεσά μας

θέλει ακόμα πολλή δουλειά η γη μας

έχουμε εδώ το παρελθόν

τη φωνή που εγκαινιάζει τη ζωή,

κι έχουμε ακόμα το παρόν, παρόν και μέλλον

έχουμε το εδώ και το επέκεινα

Άντε λοιπόν, φευγάτε από τη γη μας,

τη στέρεα γη μας, τη θάλασσά μας

από το στάρι μας, τ’αλάτι μας, απ’την πληγή μας,

απ’όλα, φευγάτε

απ’τα ενθύμια της μνήμης

ω! εσείς που περνάτε ανάμεσα απ’τα λόγια τα εφήμερα.

*(ΣτΜ) αναφορά στο επεισόδιο του χρυσού μόσχου που λάτρευαν η Εβραίοι κατά την πρώτη κάθοδο του Μωυσή από το όρος Σινά. (Έξοδος, 32)

Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008) محمود درويش







Ταυτότητα

Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Αριθμός ταυτότητος: 50.000
Τα παιδιά μου είναι οχτώ
Το ένατο θα ΄ρθει μετά από το καλοκαίρι.
Θυμώνεις;

……………….
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Δουλεύω με τ΄ αδέλφια μου του μόχθου σ’ ένα νταμάρι
τα παιδιά μου είναι οκτώ
τραβάω από την πέτρα
τα ρούχα, το ψωμιί και τα βιβλία τους, αλλά
στην πόρτα σου δε ζητιανεύω
Θυμώνεις;

………………
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Όνομα δίχως τίτλο υπομονετικός
σ’ ένα τόπο που βράζει,
οι ρίζες μου
αγκυροβόλησαν
πριν απ΄ τη γέννηση του χρόνου
πριν απ΄των αιώνων το ξετύλιγμα
πριν από τις ελιές κι από τα κυπαρίσσια
και πριν φυτρώσει το χορτάρι.
Ο πατέρας μου
απ΄τη φαμίλια είναι τ’ αλετριού
ο παππούς μου
αγρότης δίχως αξίωμα,
το σπίτι μου καλύβα από καλάμια.
Όνομα είμαι δίχως τίτλο.

………………..
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Το χρώμα των μαλλιών μου είναι μαύρο
το χρώμα των ματιών μου καστανό.
Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μου:
«κουφίε» πάνω στο κεφάλι μου,
Σκληρή να ‘ναι σαν πέτρα η παλάμη μου
που γρατζουνάει όποιον την αγγίζει,
ό,τι αγαπάω για φαί
είναι το θυμάρι και το λάδι.
Η διεύθυνσή μου:
χωριό απόμακρο και ξεχασμένο
δίχως ονόματα οι δρόμοι του
κι όλοι οι άντρες του
στο νταμάρι και στο χωράφι.
Θυμώνεις;

…………………..
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Λήστεψες τ’ αμπέλια των προγόνων μου
και τα χωράφια που τα δούλευα με όλα τα παιδιά μου.
Δεν άφησες στους απογόνους μου
παρά αυτές τις πέτρες.
Μήπως θα τις πάρει η Κυβέρνησή σας
όπως λένε;
Λοιπόν,
Γράψε στην αρχή της πρώτης σελίδας:
εγώ δεν μισώ τους ανθρώπους
κανέναν δεν κλέβω
μα αν πεινάσω
τρώω τη σάρκα του σφετεριστή μου.
Φυλάξου.
Από την πείνα μου φυλάξου
κι απ’ την οργή μου.

Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008)



Πρόκληση

Σφίξτε μου τα σχοινιά
απαγορέψτε μου τα τετράδια και τα τσιγάρα,
κλείστε το στόμα μου με χώμα. Το τραγούδι
είναι το αίμα της καρδιάς
τ' αλάτι του ψωμιού
το νερό του ματιού
γράφεται με τα νύχια, το λαρύγγι και τα μάτια...
Θα το λέω
στο κρατητήριο
στην τουαλέτα
και στο στάβλο
με χειροπέδες, κάτω από το βούρδουλαv κάτω από τα δεσμά των αλυσίδων.
Πουλιά μυριάδες πάνω στης καρδίας μου τα κλαδιά
πλάθουνε το μαχόμενο τραγούδι

Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008)


*


(στη φωτό ο Φαντί Αμπού Σαλάχ (Fadi abu Salah),που είχε χάσει τα πόδια του 
από Ισραηλινή επιδρομή στις 30 Μαρτίου του 2014.
Ο Φαντί έπεσε νεκρός από Ισραηλινά πυρά
 στην Λωρίδα της Γάζας την Δευτέρα 14.05.2018)


     Σας φωνάζω - Ταουφίκ Ζαγιάντ 

Σας φωνάζω…
σας σφίγγω τα χέρια
φιλώ το χώµα κάτω απ’ τα σαντάλια σας
και σας λέω:
σκοτώνοµαι για σας,
σας χαρίζω το φως των µατιών µου, σας δίνω
της καρδιάς µου τη ζέστα γιατί
η τραγωδία που ζω ειναι το µερίδιό µου
απ’ τη δική σας τραγωδία.
Σας φωνάζω…
σας σφίγγω τα χέρια
δεν κιότεψα εδώ µες στην πατρίδα µου
µήτε και µάζεψα τους ώµους.
Ορθώθηκα µπροστά στους άδικους
ορφανός, γυµνός, ξυπόλητος.
όρµηξα µες στο θάνατο,
τα λάβαρά µου δε χαµήλωσα και τα χορτάρια 
πάνω στους τάφους των προγόνων µου, τα φύλαξα…

Ταουφίκ Ζαγιάντ (1932-1994)



Με τα δόντια

Με τα δόντια
θα υπερασπιστώ την κάθε στιγμή
από το χώμα της πατρίδας μου
με τα δόντια μου.
Γη άλλη πατρίδα μου δε δέχομαι
ακόμα κι αν με κρέμαγαν από τις φλέβες, μένω εδώ
όμηρος της αγάπης για τη μάντρα του σπιτιού μου,
για την πάχνη και το στοργικό ζαμπάκι, μένω εδώ
κι όλα τους τα σταυρώματα δε με συντρίβουν.
Μένω εδώ και υπερασπίζομαι
την κάθε σπιθαμή απ΄ το χώμα της πατρίδας μου
με τα δόντια.

Ταουφίκ Ζαγιάντ (1932-1994)

**



Λόγος στην αγορά της ανεργίας - Σαμίχ Κάσεμ
(Θ' αντιστέκομαι..)

Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου.
Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης.
Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ' αντιστέκομαι!

Ίσως αρπάξεις απ' τη γη μου και την τελευταία σπιθαμή.
Ίσως ταΐσεις στις φυλακές τη νιότη μου
Ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου- πιθάρια, έπιπλα και σκεύη-.
Ίσως καθίσεις παν' απ' το χωριό μας σαν εφιάλτης τρόμου εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θα αντιστέκομαι!

Ίσως από τις νύχτες μου να σβήσεις κάθε φως.
Ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί. Ίσως κι ένα παιδί να βρίσει το λαό μου, τον πατέρα μου.
Ίσως να κλέψεις μια στιγμή απροσεξίας από τον φύλακα των πόνων μου.
Ίσως πλαστογραφήσει την Ιστορία μου ένας δειλός, μυθομανής, θρησκόληπτος. Ίσως στερήσεις στα παιδιά μου καινούριο ρούχο στη γιορτή.
Ίσως με δανεισμένο πρόσωπο τους φίλους μου πλανέψεις.
Ίσως υψώσεις γύρω μου τειχιά...τειχιά...τειχιά...
Ίσως τις μέρες μου καρφώσεις στο σταυρό του εξευτελισμού εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ' αντιστέκομαι!

Εχθρέ του ήλιου
στο λιμάνι στολίσματα, χαιρετισμοί, φωνές χαράς και αχολόι
και τα πολεμικά τραγούδια μας φλογίζουν τα λαρύγγια
κι ένα πανί μες στον ορίζοντα που προκαλεί τον άνεμο
και τη φουρτούνα
και ξεπερνάει τον κίνδυνο
είναι του Οδυσσέα που επιστρέφει
απ' του χαμού τη θάλασσα
επιστροφή του ήλιου, του ξενιτεμένου και όρκο βάνω στα μάτια τους
δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου
θ' αντιστέκομαι... θ' αντιστέκομαι... θ' αντιστέκομαι!

Σαμίχ Αλ Κάσεμ (1939-)




Συλλογικό έργο. Ποίηση του λαού της Παλαιστίνης / Συλλογικό έργο, Samih Al - Khasem, Mahmoud Darwish, Taufiq Zayyad · επιμέλεια Kamal Kattan, Γεράσιμος Βάκρος. - 1η έκδ. - Τρίπολη : Ομάδα Νεανικής Πολυέκφρασης Αρκαδίας "Έλευσις" (τηλ. 2710238493) , 2006. - 100σ. 

Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις Καστανιώτη.
Έκδοση σε συνεργασία με την Εταιρεία Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδος. 
Εξώφυλλο: Δημήτρης Κούρος.

*

Μην ξεχνάς..

 


Στο λαό της Παλαιστίνης
νους..
ευχή..
συμπαράσταση

Τα σέβη μου..

Ιω


Bob Dylan - Masters of War



Σημ.: Φωτογραφίες από το διαδίκτυο





Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Η μητέρα μου στην εκκλησία - Ν.Βρεττάκος





Η μητέρα μου στην εκκλησία


Άλλαξε τη μπόλια της η μητέρα μου
κι ετοιμάστηκε να πάει στην εκκλησία.
Καθαρή σαν αστέρι -παρ΄όλα τα μαύρα της,
κατεβαίνει ένα ένα τα σκαλοπάτια κοιτάζοντας
… την ευγένεια του ήλιου και τις άσπρες πορτοκαλιές.
Δεν ξέρει η μητέρα μου τι είναι ο ήλιος.
Τον φαντάζεται αγάπη που ανατέλλει στον ουρανό.
Δεν ξέρει η μητέρα μου.



Στέκεται ακίνητη πλάι στο στασίδι της.
Παρ΄όλο το πλήθος, δείχνει ολομόναχη.
Κοιτώντας τον Παντοκράτορα δεν ξέρει η μητέρα μου, πως
ο παντοδύναμος βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο.
Πως είναι απ’ το χέρι του που κρέμονται όλα και πως
ολόκληρη η γης, δεν είναι παρά ένα
μικρό Ναγκασάκι.



Είναι τώρα θαρρώ καιρός να της γράψω
στη γλώσσα της. Με λέξεις αγράμματες.
Να της γράψω πως είμαι καλά. Πως είμαστε τώρα
όλοι καλά, από πάνω τον έσπερο ως κάτω
τα λαγκάδια της Πλούμιτσας:
«Σεβαστή μου μητέρα,
δύο χιλιάδες Αμερικανοί επιστήμονες
υπογράψανε έκκληση. Υπογράψανε για όλα
όσα αγαπάς. Κι αγαπώ. Και για σένα.
Στείλε τους ένα κλωνάρι βασιλικό. Στείλε τό μου εμένα
κι εγώ, βάζοντάς το μέσα σ’ ένα χαρούμενο
και γρήγορο φάκελο, θα τους γράψω:
«Απ’ τη μάνα μου».


Ν.Βρεττάκος - Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ .- Αθήνα : Δίφρος, 1957



"Με λέξεις αγράμματες..
 είναι τώρα καιρός θαρρώ"
να στείλεις ευχή κι αγάπη..


Ιω




Σημ.: Φωτογραφία από το διαδίκτυο



Σάββατο 12 Μαΐου 2018

Τριόπτριον - Δ.Π.Παπαδίτσας

(Φωτ.1)

ΤΡΙΟΠΤΡΙΟΝ

1

Τό ἄστρο δέν ἢτανε ξένο
εἶχε προορισμό:

 ἐβλέπετο
ὅπως λιθάρι παραλίας
στρόγγυλο ὅσο ποτέ
ἰονόσφαιρο ἲσως
ὀφθαλμοειδές καί ζέον 
ὑπάρχον στίς καμπύλες 
καί στ' ἀριθμητικά του

ἀλλά μή ὑπάρχον
στά ἀπό χρόνους πολλούς
ἐξαντλημένα ἐπίθετα
και οὐσιαστικά του.


2

Κι ὁ λόγος χτες περί φωνῆς:
δέν εἶμαι σύννεφο
ἀδειάζω ὅλα τά πρόσωπα
καί πρῶτα ἀπ' ὅλα τό δικό μου

γι' αὐτό δέν ψάχνω, οὒτε κανείς
καί μ' ἒχει ψάξει, ἀχανής
ἀκινητῶ στόν ἑαυτό μου.

3

Σπάω πότε-πότε μέ τά μάτια
ἓνα κλαδί
ἢ τό γυρίζω χρυσό ἀπό τ' ἂστρα
καί τό φυτεύω στό μυαλό
νά τραγουδεῖ.

                                                                               Ρείκια Κυλλήνης  2.8.1983 


Δ.Π.Παπαδίτσας - Το Προεόρτιον - εκδ.Στιγμή, Αθήνα 1986


(Φωτ.2)


να αδειάζεις..
να "ακινητείς" στον εαυτό σου..
να σπας..
να γυρίζεις..

να τραγουδάς..

Ιω


Σημ.: Φωτ.1 από το διαδίκτυο
         Φωτ.2 από προσωπικό αρχείο