μ 'αντάμωσε ένα τραγούδι..

τι κι αν αγκαλιάζεις τις χαρές..

τι κι αν ομορφαίνουν την ψυχή σου..

οι λύπες..είναι αυτές..που την σμιλεύουν..

που της δίνουν..μορφή..

σχήμα..

είναι φορές..που νιώθεις..

να κουβαλάς..μέσα σου τον πόνο..του κόσμου ολάκερου..

μια τέτοια..φορά..λοιπόν..

μ'αντάμωσε..ένα τραγούδι..

ήρθε και με βρήκε..

κι έμεινα..ακίνητη..

με ανάσα κρατημένη μη και χάσω..μια νότα..

μια ανάσα..ένα γύρισμα της φωνής..

μια νοτισμένη αστραπή του νου..

 έμεινα..να ακούω..

δεν καταλάβαινα..

δεν γνώριζα τη διάλεκτο..

με τα κουτσά μου ιταλικά..παλεύοντας...

μα τσουκ..

τίποτε..ούτε και με αυτά..

 δεν καταλάβαινα..

 ένιωθα..τον πόνο..

γέμισα δάκρυα..

απ΄την ομορφιά..

ναι..αυτήν την ηδονή.. του πόνου..

"θα έλεγε κανείς ότι ο πόνος δίνει σε ορισμένες ψυχές ένα είδος συνειδήσεως"..

υποστήριζε..ο Γάλλος συγγραφέας Paul-Jean Toulet

ένα είδος συνειδήσεως..

ένα εισιτήριο..για ταξιδεμούς..άλλους..

μια συνωμοσία ..μαγική..

ένα "σουσάμι άνοιξε".. 

για κόσμους..πειρατές..

όχι..δεν είναι κατάθλιψη..

είναι άλλο..φρούτο..

είναι..πονάω..

γιατί είμαι ζωντανός..

αγαπάω..

είμαι άνθρωπος..

πονάω..

εύχομαι..

ταξιδεύω..

τραγουδάω..

θρηνώ..

ελπίζω..

φωνάζω..

είναι όταν δεν έχεις..ανάσες άλλες..

κι εκτιμάς..τον αέρα..

κι αναπνέεις..βαθύτερα μετά..

είναι η Τέχνη..

και κάθε μορφή τέχνης..

που σου θυμίζει την ανθρωπιά σου..

είναι εικόνες.. λέξεις..μουσικές..

που με μαγικές αδιόρατες χορδές..

ενώνουν..τους ανθρώπους..

της συνομοταξίας..αυτής..

της συνειδήσεως του πόνου..

κι όταν σαλεύει..η μουσική..ή η εικόνα..ή η λέξη..τούτη..

ανασαλεύει..η χορδή..και κινεί..την καρδιά σου..

τα χέρια..σου..

λιώνει τους πάγους της ψυχής..

τα μάτια..ξεκινούν να στάζουν..

Amare me - μουσική Nino Rota - ερμηνεία Σοφία Αβραμίδου

αυτό είναι..το τραγούδι..λοιπόν..

Amare me ..ή Maremaje

"Το τραγούδι  αναφέρεται ότι γράφτηκε από άγνωστο στιχουργό στην περιοχή Αbruzzo , της κεντρικής – νότιας  Ιταλίας τον 17ο αιώνα και πρόκειται για το μοιρολόι μιας χήρας  που έχασε τον άνδρα της στη θάλασσα (πρόκειται δλδ για ένα ιταλικό fado).

Οι στίχοι είναι γραμμένοι σε μία τοπική διάλεκτο που μιλούσαν τότε στην περιοχή ,κάτι ανάμεσα σε Ναπολιτάνικα και Γενοβέζικα, γι αυτό και είναι πολύ δύσκολη η μετάφραση του τραγουδιού ακόμα και από Ιταλούς στις μέρες μας..

Το 1973 ο τεράστιος Ιταλός συνθέτης Νino Rota συνθέτει την μουσική της ταινίας με τίτλο Film d'Amore e d'Anarchia (στα ελληνικά «Ταινία του έρωτα και της αναρχίας») και ντύνει τους πρωτότυπους στίχους .

https://www.youtube.com/watch?v=tUp16KNADqU&feature=related

""Ευχαριστώ για την τραγωδία σας. Τη χρειάζομαι για την τέχνη μου". 

έλεγε ο Kurt Combain..

και νιώθεις..γιατί..

AMARA ME 

Maremma' le scure maie 

Tu si morte io che fazze 

Comme strazze trezze n'fazze 

Come cede n'chel eta 

E maremma maremma maremma 

E scure ma scur ma scur ma 

E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido 

Un gol altar. 

Son 'na pachira spergiuta 

Lu muntum m' ha lassate 

Lu guaggiu non simpre abbaie 

Per la fare vo sarraie 

E maremma maremma maremma 

E scure ma scur ma scur ma 

E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido 

Un gol altar. 

Io tine' na caseniella 

Or sun sola e abbandunata 

Sinza casa a sinza letto 

Sinza pane e compenaie 

E maremma maremma maremma 

E scure ma scur ma scur ma 

E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido 

Un gol altar. 

ΘΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ 

Βαλτοτόπια και μαύρη θάλασσα 

εσύ είσαι πεθαμένος κι εγώ τι θ' απογίνω 

σαν κουρέλια οι πλεξίδες μου 

πέφτουν στο πρόσωπό μου 

τα βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια 

κι η μαύρη, μαύρη θάλασσα 

κι εγώ να σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ 

να χαθώ. 

Είμαι μια ψυχή χαμένη 

ο άνθρωπός μας μ' άφησε για πάντα 

το σκυλί πια δεν γαυγίζει 

τα παραθύρια κλείσαν 

τα βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια 

κι μαύρη, μαύρη θάλασσα 

κι εγώ να σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ 

να χαθώ. 

Είχα κάποτε ένα καλυβάκι 

τώρα είμαι μόνη κι έρημη 

δίχως σπίτι και κρεβάτι 

δίχως ψωμί και συντροφιά 

τα βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια 

κι μαύρη, μαύρη θάλασσα 

κι εγώ να σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ 

να χαθώ.

πηγή: http://www.activeradio.gr/index.php?topic=2243.0

"η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.. η θλίψη πιο δίκαιο.."

ψιθυρίζει..ο Τάσος Λειβαδίτης στα αυτιά μου..

πήρε χρόνια..να καταλάβω 

τι εννοούσε ο ποιητής..

μα άξιζε..τον κόπο..

τον χρόνο..

κάθε δευτερόλεπτο σιωπής..

την κάθε αμυχή..

και ξέρω..γιατί μπορώ να χαμογελώ..

διάπλατα..

ξανά..

να πονάς..

να αγαπάς..

να παλεύεις για το δίκιο..

Ιω

αποχαιρετισμός...

 ο χρόνος.. λένε.. φέρνει δώρα..

ναι.. απλόχερα..

μα παίρνει.. κιόλας..

παίρνει..

παίρνει ανθρώπους αγαπημένους..

στους στερεί..

τη φυσική τους παρουσία τουλάχιστον..

γιατί..

αν αγαπάς..όπως είπαμε..

τους κουβαλάς..πάντα μέσα σου..

και νικάς τον χρόνο..

έφυγε..η γιαγιά..

πλήρης ημερών..
ήρεμα και ήσυχα στον ύπνο..
όπως "τους πρέπει"..τους καλούς ανθρώπους..

τον σέβομαι τον θάνατο..

δεν δυσανασχετώ..

δεν μ'αρέσουν τα κλάματα.. οι οδυρμοί..

σαν ίσος προς ίσον..

τον κοιτώ στα μάτια..

τον υπολογίζω και τον θαυμάζω εξίσου..

όσο αγαπώ τη ζωή..

χωρίς..αυτόν..η ζωή δεν θα υπήρχε..

δεν θα άξιζε μία..

κοσμικός..νόμος..οι αντιθέσεις..

κι εδώ..

μεγαλύτερη αντίθεση..δε θα βρεις..

χωρίς..θλίψη λοιπόν..

με χαμόγελο μεγάλο..

σε αποχαιρετώ γιαγιά..

είναι δύσκολο να ζεις μακριά..
κυρίως κάτι τέτοιες στιγμές..
τελευταία σε είδα τον Αύγουστο..
σε έναν μήνα..θα ήμουν πάλι εκεί..
δεν πρόλαβα..

σε φέρνω στο μυαλό μου..
περιεργάζομαι..όλες αυτές τις λεπτομέρειες..
που κάνουν..τα μικρά που αγαπάς..
πάνω σε έναν άνθρωπο..μεγάλα...

και γράφω..

όχι από ψώνιο..όχι από συνήθεια..

όχι να μοιραστώ..όχι να δεχθώ..συλλυπητήρια..

μα..από ανάγκη..

να σε καταγράψω..στην αιωνιότητα..

"τα γραπτά..μένουν"..

ίσως..τα δισέγγονα..λησμονήσουν..κάποτε..

και..το μετά..απ' το μετά..ακόμη πιο πολύ..

μα έτσι..

θα μείνεις..εδώ..

με λεξούλες..φωναχτές..

σε σελίδες λευκές...

με γράμματα που θα χοροπηδούν..

πάντα...μόλις..ξαναδιαβαστούν..

και θα θυμούνται..όλοι..

ορφανή από μάνα..από μικρή..

με τη δίδυμή σου αδερφή..νεκρή στη γέννα

με έναν πατέρα σκληρό..σαν πέτρα..

και μικροπαντρεμένη.. με έναν σύζυγο..καλό..

μα λίγο..."τζαναμπέτη"..όπως συχνά..

άκουγα να αποκαλούν τον παππού στο σπίτι..

λίγο..νευρικό..

 με εμάς τα εγγόνια..πάντα μελιστάλαχτος..

και με χαμόγελο..γενναίο..

"έφυγε"..πολύ πιο νωρίς..20 χρόνια πριν..

και σε άφησε..

σε μια ησυχία..δύσκολη στην αρχή..

δεν είχες μάθει..χωρίς.."ζυγό"..

μα καλοδεχούμενη..μετά..

σχεδόν..απολαυστική..

μαθημένη στη σκληρή δουλειά των χωραφιών..

στυλάκι...μινιόν..μια ζωή..κιλά 47..

και μέχρι..ένα χρόνο πριν..

στο πόδι...δουλειές..ψώνια..επισκέψεις..

μέχρι και περμανάντ..στα μαλλάκια σου έκανες..κοκέτα..

να είσαι πάντα περιποιημένη..

-Αχ γιαγιά..πάντα στην τρίχα..έτοιμη να σε ξαναπαντρέψουμε..

σε πειράζαμε..

-Αχάαα ξέρεις..τώρα..εγώ...σιγά...9 δισέγγονα έχω..

και χασκογελούσες..."κάτω απ'τα μουστάκια" σου..

κάθε που ερχόμασταν επίσκεψη..στο χωριό..

πάντα μας περίμενες έξω..στο μπαλκόνι..

να μας προϋπαντήσεις..

με χαμόγελο..πλατύ..

η διαδικασία..που ακολουθούσε

ίδια..και απαράλλαχτη...αιώνες τώρα...

φοντάν..λικέρ..δεύτερο κέρασμα..

και χυμό με κρακεράκια..για τα δισέγγονα..

αυτά τα αλμυρά..με τα ζώδια..επάνω...

μμμ πιο πολύ..νομίζω τα περίμενα εγώ..

απ'ότι τα παιδιά..

μετά..συζητήσεις...τα νέα μας..

γέλια..φωνές... αστεία..

και ο χρόνος έτρεχε..νερό..

πάντα αδικημένη..στο χρόνο

που σου διαθέταμε..

γιορτές..αργίες..καλοκαίρια..

κατοικοεδρεύαμε..

στην πάνω..γιαγιά..της μαμάς..

εκεί..ήταν η βάση μας..

έτσι συνήθως δεν γίνεται..

στην ελληνική "οικογένεια"..;

η μαμά..της μαμάς..λιγάκι..πιο..κοντά..

και η μαμά..του μπαμπά..

η "πεθερά"..λιγάκι πιο κείθε..

σε απόσταση ασφαλείας..

μα τα παιδιά..είναι παιδιά..

αγαπούν..

ξέχωρα..απ'τις λογικές των μεγάλων..

έτσι..σε σένα..κάναμε..

επισκέψεις..

είτε..να φάμε..το υπέροχο γιουβέτσι σου..

τον απίθανο μπακλαβά σου..στις γιορτές..

είτε..να πιούμε απογευματινό καφέ..

και κάθε..που εμφανιζόσουν..

στο οπτικό πεδίο..του μπαμπά..

το βλέμμα του άστραφτε...

άλλαζε...χαμογελούσε ολόκληρος..

αυτός..είναι..ο σημαντικότερος..λόγος..

που σ'αγαπώ..πολύ..

κι ας μην στο έλεγα συχνά..

σ'αγαπώ..γιατί έκανες..τον μπαμπά μου

να λάμπει..όταν σε έβλεπε..

όταν ερχόταν η ώρα να επιστρέψουμε

πίσω στη Θεσσαλονίκη

πάντα..μας ξεπροβοδούσες

μέχρι..την αυλόπορτα..

είτε με χιόνι είτε με κρύο ή με βροχή..

εσύ εκεί..όρθια..

να μας σταυρώνεις..στοργικά

και να φωνάζεις..

"Το χαντάκι..πρόσεχε το χαντάκι.."

(κάνοντας στροφή το αυτοκίνητο

να βγει από την αυλή στο δρόμο

υπήρχε παράλληλα..στην άκρη του δρόμου

ένα χαντάκι, ένα μέτρο βαθύ

για να μαζεύει τα βρόχινα νερά..)

αυτή..η τελευταία σου έννοια..πάντα..

το χαντάκι..

αντίο γιαγιά..!

καλό παράδεισο..

φεύγεις..τώρα..που τα χαντάκια της ζωής..

γινήκαν πιο πολλά..και πιο βαθιά..

μα μη σε μέλλει..

είμαι σίγουρη πως η αγάπη

και η ευχή σου..

θα μας ακολουθεί..

όσα χαντάκια..

κι αν βρεθούν στο διάβα μας..

να χαμογελάς..

να θυμάσαι..

να έχεις πίστη βαθιά..

αντίο!

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=411iOnRcjAU

Ludovico Einaudi - Fly

μικρές φιλοσοφίες.. σε φόντο γαλανό..

καθισμένες αγκαλιά στην παραλία με τη μικρή μου..

αγναντεύοντας ορίζοντες γαλάζιους..

ψάχνοντας το σημείο που ενώνονται..

 η Θάλασσα κι ο Ουρανός..

-Μαμά, ξέρεις ότι κάποια πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται ;

- Τι εννοείς, χαρά μου ;

-Να κοίτα.. η Θάλασσα..το νερό..φαίνεται μπλε μα δεν είναι..

το νερό είναι διαφανές..

Ο Ουρανός φαίνεται γαλάζιος..μα δεν είναι..ο αέρας είναι διαφανής..

όμως εμείς νομίζουμε και λέμε ότι είναι μπλε..

-Πολύ σωστή παρατήρηση αγάπη μου..

(άρθρωσα..μόλις μπόρεσα να κλείσω το στόμα μου από την έκπληξη..

μιλάμε για ένα παιδί.. εννέα ετών..)

και συνέχισα..

- Είναι πολλά μικρό μου αυτά που φαίνονται αλλιώς απ'ότι είναι πραγματικά..

άλλα βλέπουμε..άλλα ακούμε..άλλα καταλαβαίνουμε..

άλλα νιώθουμε..

άλλα λέμε..

 έτσι..υπάρχουν όλες αυτές..οι παρανοήσεις..οι παρεξηγήσεις..

και η έλλειψη συνεννόησης..φέρνει..συχνά..

τη δυστυχία..τη μοναξιά..την απογοήτευση..την απομόνωση..

είναι πολλά αυτά που φαίνονται αλλιώς..από αυτό που είναι αληθινά..

τα μάθαμε έτσι..

και πρέπει να τα ξεμάθουμε

και να τα ξαναμάθουμε 

για να κατανοήσουμε τη ζωή..

-Πες μου ένα άλλο.. μαμά..

ένα άλλο που είναι αλλιώς απ'ότι το ξέρουμε..

-Ας πούμε..η αγάπη μάτια μου..

-Η αγάπη..; Τι εννοείς..;

-Σκέψου μέσα σου τι εννοείς εσύ αγάπη..

-Αγάπη είναι ..τα ζωάκια..η αγκαλιά..

-Για σένα αγάπη είναι αυτό..

για κάποιον άλλον..αγάπη είναι οι άνθρωποι..

για άλλον ο εαυτός του..

η δουλειά του..

για άλλον η αγάπη έρχεται και φεύγει..

για άλλον η αγάπη είναι κάτι που τελειώνει..

Τελειώνει ποτέ η αγάπη ..μικρή μου..;

-Δεν τελειώνει.. μαμά; Όταν κάτι που αγαπάς σταματά..τελειώνει..

-Για σκέψου καλύτερα..

ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι..;

το αγαπάς μόνο..τη στιγμή που το ακούς..;

-Όχι το αγαπάω και μέσα στο μυαλό μου..

-Πολύ σωστά..το αγαπάς..και όταν αυτό παύει να υπάρχει..

είπες..τη μαγική λέξη.."μέσα"..στο μυαλό..

μέσα..λοιπόν..

μέσα στην ψυχή..στην καρδιά..στο μυαλό..

Ό,τι αγαπάμε.. είναι μέσα μας..

το κουβαλάμε μέσα μας..και δεν τελειώνει ποτέ..

κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει..

-Ναι ίσως..αλλά όταν δεν έχουμε αυτό που αγαπάμε

είμαστε δυστυχισμένοι.. 

όπως όταν χάσαμε τη Σνόου (τη γατούλα)..

τώρα είμαι στενοχωρημένη χωρίς τη Σνόου..

Σίγουρα νιώθεις στενοχώρια και πόνο..

αλλά η αγάπη είναι άλλο πράγμα..μην τα μπερδεύεις..

Δεν μπορείς να πεις.. "Δεν σ'αγαπώ γιατί δεν σε έχω"..

η αγάπη δεν είναι κτήμα..

αυτό που νιώθεις..είναι εγωισμός..

είναι η έλλειψη της ικανοποίησης της ανάγκης σου

να είσαι με αυτό που αγαπάς..

Η αγάπη δεν είναι κτήμα..

είτε μιλάμε για άνθρωπο..είτε για έννοια..είτε για αντικείμενο..είτε για ζώο..

αγαπώ..δεν σημαίνει έχω..

κανείς..δεν είναι κανενός..

καθένας είναι κύριος του εαυτού του..

η αγάπη δεν είναι κτήμα..

 αγάπη είναι η γνώση της ύπαρξης αυτού που αγαπάς..

ξέρεις ότι υπάρχει απλά..

και ξεχειλίζεις από αγάπη..

ακόμη κι όταν αυτό παύει να υπάρχει..

η αγάπη σου δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ..

είναι μέσα σου..

φτάνει να είναι αληθινή..

όχι καπρίτσιο...όχι εγωισμός..

αληθινή..ατόφια..πως να στο πω..

η αγάπη ενώνει..τα βάθη μας.. 

με τα σπλάχνα της Γης

και το βλέμμα του Θεού..

και μέσα σε αυτό το τρίγωνο..

σε αυτό το "γήπεδο"..

παλεύουν οι αντιθέσεις μας..

νικητής..υπάρχει μόνον..

όταν νικήσει η αγάπη..

μόνον..

-όταν νιώσεις αγάπη μου αυτό που σου λέω..

τότε θα βρεις τις δόσεις ευτυχίας που χρειάζεσαι

για να ζήσεις τη ζωή σου όπως αξίζει..

γιατί αυτό που αγαπάς..δεν θα τελειώνει ποτέ..

θα αγαπάς..ανθρώπους..μουσικές..ποιήματα..χρώματα..

πίνακες..τόξα Ουράνια..γατούλες..φιλίες..γεύσεις..μυρωδιές..

θα τα κουβαλάς μέσα σου..

προσεκτικά..

πολύτιμα..

με αγάπη..

ακόμη..κι όταν εγώ..δε θα είμαι τριγύρω..

θα ξέρεις..

θα νιώθεις..

ότι δεν θα έχω φύγει ποτέ

γιατί σε αγαπώ και με αγαπάς..

γιατί ποτέ δεν θα σταματήσουμε

η μια..να κουβαλά..μέσα της την άλλη..

όπως η Θάλασσα κι ο Ουρανός..

όπως οι μουσούδες και τα χρώματα που αγαπάς..

όπως τα λόγια του Ελύτη..που αγαπώ..

"Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη

Διάφανη κρήνη κορυφαία πηγή

Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος

Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα

Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα"*

- Τι είναι αυτά που λες μαμά, κουνήσου από τη θέση σου

εσύ δε θα φύγεις ποτέ..

(και με αγκαλιάζει σφιχτά)

- Βρε μικρό μου.. τι λέγαμε τόση ώρα.. ; 

το ποτέ..δεν υπάρχει στην αγάπη..

έλα, μη μου ταράζεσαι..

..δεν έχω σκοπό να φύγω σύντομα..

άλλωστε..έχεις ακόμη..

τόσα πολλά να μου μάθεις..!!

να νιώθεις..

να ακούς..

να κοιτάς Ουρανό..

να αγαπάς..αδιάκοπα..

Ιω

*Οδ.Ελύτης - Ηλιος ο πρώτος (1943) - ΙΙ Σώμα του καλοκαιριού 

ταξιδεμός..άλλος..

στα μάτια του φούσκωνε η θάλασσα..ξανά..και ξανά..

η απώλεια..η απόγνωση..η αλμύρα..

γινήκανε χρόνια χίλια

και χύμηξαν απάνω του..

φορτώθηκαν εκεί..

να σέρνονται..ες αεί..

σε ρυτίδες..

σε συσπάσεις..

σε βλέμματα χαμένα..

ήταν φοιτητής ιατρικής πίσω στην πατρίδα του..

έμοιαζε κατά πολύ μεγαλύτερος..

μόνος.. 

με χέρια αμήχανα..να κρατούν ένα διαβατήριο..

στην αναμονή..

σε σειρά..προτεραιότητας..

για μια ζωή που δικαιούται..

που δεν έκλεψε..

που δεν..επέλεξε..

που..

έχασε..με βία..

κάθε που απασφάλιζε..

το στόμα του όπλο..

λέξεις..δεμένες..μπαρούτι 

να βρίσκουν ..στόχο..

καρδιά..μυαλό..

κοιμισμένες..συνειδήσεις..

να κάνει..την γκρίνια σου.. να ντρέπεται..

να ντρέπεται..

να γονατίζει..

γιατί εσένα σου φαίνονται όλα μαύρα..

με τα "ελάχιστα"..που νομίζεις πως περνάς..

κι αυτός..να στέκεται εκεί μπροστά σου..

αξιοπρεπής..

με τη ζωή του όλη στοιβαγμένη..σε ένα σακίδιο..

μια τσάντα πλαστική..

κι ένα κινητό..γεμάτο..με όσα έχασε..

-Κοίτα, αυτό ήταν το σπίτι μου..πριν..από..

μου έδειξε στο κινητό την φωτογραφία..μιας μεζονέτας..

σαν τη δική σου...

σαν τη δική μου..που άφησα πίσω στη δική μου"πατρίδα"..

με γκαζόν..με χρώματα..ζωής..αληθινής..

ευτυχισμένης..

-Έτσι, έγινε μετά τον βομβαρδισμό..

και τα μάτια μου αντίκρισαν..ερειπωμένες..πληγές..

-Αυτός..ήταν ο πατέρας μου, τον σκότωσαν..

αυτή ήταν η μητέρα μου, πνίγηκε..

πήγαινε σε συγγενείς..στη Γερμανία..

Τα χέρια του..ήταν σταθερά

η φωνή του..ακόμα πιο σταθερή..

ένιωθα..το δάπεδο..να ανεβοκατεβαίνει..

όση αστάθεια..του κέρδισε ο πόνος..

τόση καταλάμβανε εμένα..

με πρωτόγνωρη..υπόσταση..

σάστισα..

-Που πηγαίνεις;..ψέλλισα..

-Γερμανία..με τη βοήθεια του Θεού..

-Υπάρχει;

-Παρακαλώ;

-Υπάρχει ;..(διστάζω)..ο Θεός..υπάρχει;;

-Είμαι εδώ και σου μιλώ..

σίγουρα υπάρχει..

και δείχνει..με το βλέμμα του..

τη μικρή μου..δίπλα μου..που κοίταζε με μάτια ορθάνοιχτα..

είχε απλώσει τα χεράκια της..και του έδινε..το χυμό της..

Σ'ευχαριστώ μικρή μου!

-Καλή τύχη!

-Ευχαριστώ!

 και σε σένα!

............

για κάποιους..οι πρόσφυγες..είναι εικόνες στο γυαλί..

αριθμοί..που ενοχλούν..

για εμάς στα νησιά

είναι..η πραγματικότητά μας..

το ξύπνημα της συνείδησης..
μια ανάμνηση παρελθόντος..

μια μελλοντική πιθανότητα..

το χαστούκι!

τα βήματά της καθημερινότητάς μας..

βαφήκανε πορτοκαλί από τα σωσίβια..

τα μάτια μας γινήκαν ποταμοί από τον πόνο..

και κάποιων (ελαχίστων)..

πήραν το χρώμα του χρήματος..

δυστυχώς..υπάρχουν και αυτοί..

(Σταύρο σε ευχαριστώ που κόντεψες να δείρεις 

τον "ψιλικατζή" (όνομα και πράμα)..

που ήθελε να πουλήσει μπροστά σου, 5 ευρώ το 1.5 λίτρο..εμφιαλωμένο νερό..

σε έναν πρόσφυγα, και μάλιστα του το κέρασες εσύ!με ένα ευρώ φυσικά!!...)

δυστυχώς υπάρχουν και οι γελοίοι..

που κατοικοεδρεύουν στις τηλεοράσεις 

και στις μικρές ζωές μας..

οι γελοίοι..που παραπονιούνται..για "ύψη"..ανεμοδαρμένα..

ρε γελοίοι..

το ύψος μπορεί να το δίνει ο Θεός..

αλλά το ανάστημα το φτιάχνουμε μόνοι μας..

και εσείς..είστε νάνοι..

γελοίοι..

νάνοι..ενός..παραμυθιού..

που δε λέει..να τελειώσει..

φτάνει..ως εδώ..

να χτυπάς το χέρι στο τραπέζι!

να ραγίζει το τραπέζι..

να ραγίζει το χέρι..

να μη ραγίζει..άλλο η ψυχή..

βάστα γερά!

Ιω

Cache Cache - Ludovico Einaudi

"Γκρεμίστε"..

μια προσταγή..

Γκρεμίστε..

http://taxidemoi.blogspot.gr/2014/08/blog-post_5.html

Ιω

"Ο άλλος στρατιώτης"..

Ο άλλος στρατιώτης

Θα παλέψω να μείνω υπήκοος πιστός 

του απάνω κόσμου, ως το τέλος. Να μείνω

ως το τέλος στρατευμένος του σύμπαντος

εν στολή αγάπης και ποίησης. Να ακολουθώ,

πορευόμενος, τον ήλιο, ως το τέλος.

Νικηφόρος Βρεττάκος -Εκκρεμής  Δωρεά- εκδ. Τρία φύλλα -1986

να παλεύεις..

να αγωνίζεσαι..

να πορεύεσαι..

Ιω

Μαγιού..μαγεία

Καλό μήνα!

καλό Μάη..


"Δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει
είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει"

"Ο Μάης έχει μυστικά - στίχοι Ηλίας Κατσούλης, μουσική-ερμηνεία Π.Θαλασσινός
https://www.youtube.com/watch?v=zUK8s-tvvlk


 γελάς..
και γελώντας..μυρίζει..άνοιξη..
και υψώνεις πλακάτ..
και σοβαρεύεις..

"τότε οι ζωές ενώθηκαν .. ποθούσαν τρία οχτάρια..
τώρα.. τρεκλίζεις..μοναχός.. πεθαίνεις..σε δυάρια.."

-Καλό μήνα Ιω!

-Καλό μήνα Μάη μου
τους  αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς..
Μωρέ...μάγια σου κάνανε; Τι έπαθες;
Κατεβαίνεις σε πορεία;;;

-Εκφράζω απορία..

κάποτε..ο άνθρωπος..διεκδικούσε
8 ώρες..εργασίας
8 ώρες..ψυχαγωγίας..
8 ώρες..ανάπαυσης..

 άλλαξαν οι καιροί..
άλλαξαν..και οι αριθμοί..
από απλά..ψηφία..στο χαρτί.
γινήκανε..δυνάστες..
μόδιστροι..Υψηλής Ραπτικής...
κόψε..από την ψυχαγωγία..
ράψε..στην εργασία..
ξήλωσε...απ'την ανάπαυση..
μπάλωσε..την περηφάνια..

δεν τους καταλαβαίνω..
αντί να είναι όξω..ξανά..
να γυρεύουν..τα "χαμένα"..τους..
κλείνονται..μονάδες..στα δυάρια..
και δίνουν κι άλλα..
κάθε..αχτίδα ψυχής που τους έμεινε...
κέρασμα στην τσέπη..των σκοταδόψυχων..
τέλος..πάντων..
Πώς είσαι εσύ;

- Ξεμυαλισμένη Μάη μου..ο νους..μου είναι..έξω..
δεν μπορώ..να τον κλείσω μέσα στους τοίχους..

Τώρα..που μεγαλώνει η μέρα..
μεγαλώνει.. θαρρείς..και το ανάστημά μας..
ψηλώνουμε..να φτάσουμε ουρανό..
και ως πιο "ψηλοί"...
"πεινάμε"..περισσότερο..
"διψάμε"..πιο πολύ..
πονούν τα σωθικά μας..
απ'το νιώσιμο τούτο..το βαθύ..

και.το μυαλό ξεγελά..το άτιμο..
λες...και αυξήθηκαν οι ώρες..όχι μόνο το Φως..
και τρέχουμε..να προλάβουμε..όλα τα "οχτάρια" του κόσμου..

-Θα με βοηθήσεις να φτιάξουμε στεφάνι;

-Ναι..μα θέλω..να μου πεις..την όμορφη ιστορία..

που μου λες κάθε χρόνο..αιώνες τώρα..

-Ιω..μα πάλι;

Δεν βαρέθηκες..χρόνια τώρα..;

-Εσύ βαριέσαι..να έρχεσαι κάθε χρόνο.. Μάη;

εγώ..γιατί να βαρεθώ.. τα μέσα..μου.. που κουβαλώ;

Σαν..αναστενάρισσα..με σθένος..και τρέλα..

θα χοροπηδώ.. στα αναμμένα  "κάρβουνα"..

που πυρώνουν..κάθε..κύτταρο..της ύπαρξής μου..

και θα γελώ..ακούς;

θα γελώ..το γέλιο δεν θα μου το πάρουν..

ακούς..;;

ούτε την τρέλα..ούτε τον ήλιο..ούτε εσένα..Μάη..

ακούς;;;

-Πιάσε ένα μπουκέτο..τριαντάφυλλα Ιω

και πασχαλιές..και κρίνα..

κατακόκκινες παπαρούνες..ανύποπτα χαμομηλάκια..

ερωτευμένες..μαργαρίτες..

πιάσε..και το γέλιο..σου..

και..το βλέμμα σου..που χάνεται στις θάλασσες..

βάλε..και γαλάζιο του Ουρανού..

και δάκρυ..απ'το χαμό..

και όνειρα..μεγάλα..

άρπαξε..και τρεις..ευχές..απ΄των παιδιών τα χείλη..

 λίγη τρέλα..απ΄των αφελών τα βήματα..

χρώματα απ΄της φωτιάς το πανηγύρι..

λέξεις..από ποιητές..που καίνε..

πιάσε και το "γιατί"..που το'σκασε..

κι έλα..

έλα να πλέξουμε στεφάνι..

το πιο όμορφο..που είδε ανθρώπου μάτι..

να το κρεμάσουμε

στην εξώπορτα της ζωής μας..

καθένας που μπαίνει..

να καταλαβαίνει..που πάει..

καθένας που βγαίνει..

να νιώθει..τι αφήνει..

να το κρεμάσουμε..εκεί..έξω..

να ξαποσταίνει..

ο Νους..σαν ξεπορτίζει..

και γιομάτος..ήλιο  επιστρέφει...

ξανά..

και πάλι..

να χαμογελάς..

να ξεπορτίζεις..

να μαγεύεσαι..

Καλό Μήνα!!

Ιω

Υ.Γ, Αυτόν τον μήνα για να είμαστε εντός εποχής καταναλώνουμε: καλοκαιρινά πορτοκάλια(βαλένσια), φράουλες, κεράσια, αρακάς, αγκινάρες, κολοκύθια, παντζάρια,
κρεμμύδια φρέσκα, πατάτα ανοιξιάτικη, βλίτα.

Φωτιά..

χθες..ο Ουρανός..βάφηκε τα χρώματα της φωτιάς..

μήπως και την ξεγελάσει..

το βλέμμα μου έγινε πλουσιότερο ένα χρώμα..

η ψυχή μου..φτωχότερη..ένα δάσος..

Ιω

Σάμος  - Απρίλιος 2015



έχει ήλιο..

καλημέρα..

έχει βγει ένας ήλιος δυνατός..επιβλητικός..

βασιλιάς..ξέρεις..

διατάζει..

και εσύ υπακούς..

αυτό είναι το δικό μου φιλί..ζωής..

να  δίνει ανάσες..στις ασφυξίες των καιρών..

έχει ήλιο ..

αυτό μου φτάνει..

με γεμίζει και με κάνει να χαμογελώ..

τα δέντρα μου έξω..και τα φυτά μου..

κάθησα λίγο μαζί τους..

τα έβλεπα..χαρούμενα..καταπράσινα..
να πολυλογούν μεταξύ τους..
πω.πω..ψίθυροι...χαχανητά..κουτσομπολιά..
τα νέα..της ημέρας..
ίσως της νύχτας που πέρασε..

ξεπρόβαλαν  ανθάκια..απ'τη μανταρινιά τη χιώτικη..

μοσχοβολά το Σύμπαντο...

με ενα πέπλο..πάνω τους από ζουζούνια μέλισσες..

παιχνιδιάρικα..τρυγούν...μέλι..
η δάφνη..γέμισε μωβ "τσαμπιά"..
να ομορφαίνει η πλάση..
η μουσμουλιά...φορτωμένη..καρπούς..
και τα πιτσιρίκια..να ξερογλείφονται ..από κάτω..
τα κλαδιά της λεμονιάς..έχουν αρχίσει να γέρνουν
από το βάρος..
και τα λεμόνια..σαν στήθη μάνας..
στέκονται..περήφανα..
περιμένοντας.."τα παιδιά" της..να τρυγήσουν χυμούς..

σε λίγο θα είναι έτοιμα..και τα κρίνα που φυτέψαμε..
να..θυμίζουν..μια αγνότητα άλλη..χαμένη..
μια Μαρία..που περιμένει..
ένα πλήθος..που υπομένει..

τα μυρωδικά..αυξάνουν και πληθαίνουν..
με το φασκόμηλο..πρώτο και καλύτερο..
να περηφανεύεται..μπρος
στο βασιλικό..στη ρίγανη...στο δεντρολίβανο..
"άκου..μυρωδιά...άκου..να μαθαίνεις..."

η Έλλη η χελώνα..κόβει βόλτες ανενόχλητη..
με "ταχύτητες φωτός"..
και οι γάτες ολόγυρά..
την κάνουν χάζι..

εκεί..έξω..άλλος κόσμος..

τι καλά..

δεν τους νοιάζει..τίποτε..

ούτε θεσμοί..ούτε..πρωτόκολλα..ούτε συμβόλαια...
ούτε πράξεις..νομοθετικού περιεχομένου..

μονάχα..μυρωδιές..πλεγμένες..

με ακτίνες..

μια σπιθαμή γης...δεκάδες μεσημβρινοί..

να συμβιώνουν..

πετούμενα..στεκούμενα..κρεμούμενα..έρποντα..

έβγαλα..αθλητικά..κάλτσες..

ακούμπησα...τα πόδια..στο χορτάρι..

έγειρα λίγο ..πίσω το κεφάλι..

να με χτυπά..ο ήλιος στο πρόσωπο..

ήπια εκεί..τον πρωινό καφέ..

με τη Φι..στα πόδια μου..

να συζητάμε..

να γουργουρίζουμε και οι δυο..

να αντέχεις..

να πεισμώνεις..

να βρίσκεις..το νόημα..ακούς ;

ακόμη..κι αν τίποτε δε βγάζει νόημα..

Ιω

Καλή Ανάσταση..

Μεγαλοβδομάδα..

με γοργό βηματισμό..

Μεγάλη Πέμπτη..φτάσαμε..

και ολόγυρα..τρέχει..το τίποτε..

όπως..όλα μαθημένα..να τρέχουν..στη ζωή μας..

κόκκινη Πέμπτη..

όλα στο κόκκινο...

απ΄τη μια η καθαριότητα..

απ΄την άλλη..η προετοιμασία..του τραπεζιού..

ψώνια..γλυκά..δώρα..

ανάσες...ξεφεύγουν..με θυμό..

κούραση.."ξεθέωμα"..

και αντί να προσεύχεσαι..

βρίζεις..

αντί..να νιώθεις..την κατάνυξη..

"δε νιώθεις.."..απλά..

ξοδεύεσαι..

φτάνει...βράδυ..

ο δρόμος..που θα έπρεπε..να σε βγάζει..

σε εκκλησία..

σε βγάζει..άκεφη..στον καναπέ..

να τα βάζεις με τη μοίρα..

που σε έπλασε γυναίκα..

οι μόνες..συζητήσεις..

από αμνοερίφια..για αμνοερίφια..

"θα ψήσεις? που θα ψήσεις? πως θα ψήσεις?"

προσμένεις τη γορτή..της "κοιλιάς"..

αντί..να βιώνεις..τη γιορτή της Χαράς..

και ο Υιός..Του..εκεί..

υπομονετικά..

να σου απλώνει το χέρι..

να σε οδηγήσει..

αυτές τις μέρες..

στο μεγαλείο..όλων των ιδεών..

των παθών..

των συναισθημάτων..

στο νόημα..

να σε περιφέρει..ανάμεσα..

σε όλα αυτά..που περιβάλλουν τη μικρή ζωή σου..

στην αναμονή..

στην αμφιβολία..

στο φόβο...στο λύγισμα..

στην προσευχή..

στην προδοσία του φιλιού..

στην ταπείνωση..τον εξευτελισμό..

στον πόνο..στη σιωπή..

στην αντοχή και ανοχή

στη συγχώρεση..

στην αγάπη..

στρέψου στα μέσα σου 

σήμερα..

σαν θα ακούσεις..

τα καρφιά..να μπήγονται 

πάνω στη σάρκα και στο ξύλο..

στο ημίφως..της εκκλησιάς..

σκέψου τον πόνο..

καθώς..η αρμύρα..

φτάσει στην άκρη των χειλιών..

δες το βλέμμα Του

που σε κοιτά..

πάνω στον Σταυρό..

δεν ζητά..τίποτε από σένα..

απλά..υπάρχει..

για να σου θυμίζει..

ότι με τον θάνατό του..κέρδισε τον θάνατο..

με τον θάνατό του..γέννησε την ελπίδα..

θυσιάζοντας τη δική του ζωή..

σου δείχνει την δυνατότητα..

να κάνεις..τη δική σου..

να αξίζει..

ως την αιωνιότητα..

στρέψου στα μέσα..σου..

λογίσου..

αν η ζωή που σου δόθηκε..

αξίζει κάτι..

αν θα την έδινες..χωρίς..δεύτερη σκέψη..

να σώσεις..κάποιον..

οι άνθρωποι..που γέννησαν ζωή..

ευθύς..θα απαντήσουν με αλήθεια..το ναι..

υποκλίνομαι στους ανθρώπους..

που θα απαντήσουν ναι..

χωρίς..να έχουν γεννήσει...

υποκλίνομαι σε αυτούς

που το ναι..το υπαγορεύει..η αγάπη..

σε αυτούς που προσφέρουν

καθημερινά κομμάτι της ζωής τους..

στρέψου στα μέσα..σου

με κατάνυξη..

με σιωπή..

νιώσε την απουσία..

αγαπημένων ψυχών..

που τις νίκησε ο θάνατος..

αγάπησε παραπάνω τη ζωή..

μην μένεις..στα μικρά..

ψάξε..τα "μεγάλα"..

ψιθύρισε..

στο μέγα και άμετρο έλεός Του..

"προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών..

και ζωήν του μέλλοντος αιώνος"..

Αμήν..

Καλή Ανάσταση σε όλους!

Ιω

Απρίλης..στ'αλήθεια..

καλό μήνα Απρίλη μου..

σαν ψέμα ..μπήκες..

σαν φάρσα..

όπως όταν ήμασταν μικρά..

και μετακομίζαμε.. τάξεις ολάκερες..

για να γελάσουμε τους δασκάλους..

τώρα..μετακομίζουμε τις μικρές ζωές μας..

 σαν φάρσες..μοιάζουν οι ίδιες..

και ξεγελάμε..εαυτούς..

φάρσα μας..κάνει..και η άνοιξη..

ντυμένη χειμωνανθός..
αντί..για πασχαλιά..
να γιορτάσουμε Χριστούγεννα..

- Έλα μη μου θυμώνεις..
δε σε λέω..ψεύτη..
έλα, κάθισε δίπλα μου..έχεις τόσα να μου πεις..
-Τι να σου πω..;
όλο με πειράζεις..

- Πες μου για τη μεγαλοβδομάδα..
που συνήθως κρύβεις..στα σπλάχνα σου..
πες μου για την κορύφωση των παθών του Θεανθρώπου..
 για..τον αγώνα..τιθάσευσης..των παθών των ανθρώπων..
πες μου για την ακολουθία του Νυμφίου..
 για το τροπάριο της Κασσιανής..
για την τελετή του Νιπτήρος
για τα 12 Ευαγγέλια..
για τα κόκκινα αυγά..που τα περνούν λαδάκι..να γυαλίζουν..
πες μου..για το κόκκινο πανί..που θα κρεμάσουν..έξω..ως ένδειξη πένθους..
πες μου για την περιφορά του Επιταφίου..
για τον πένθιμο χτύπο..της καμπάνας..
για την Ανάσταση..
για τη νίκη της ζωής..πάνω στον θάνατο..
για τις ευχές..τις χαρές..
τους υπέροχους ύμνους του Μεγ.Σαββάτου..
για τη μετάνοια..την Θεία κοινωνία..
για το Άγιο Φως..που φαναράκια..
θα φέρουν στο σπίτι..
και ευλαβικά θα το φυλάν..για σαράντα μέρες..μη τυχόν σβήσει..
για την πεντανόστιμη.. μπελαλίδικη μαγειρίτσα..
για το γλέντι..της Κυριακής του Πάσχα..
το σούβλισμα..του οβελία..
τα κουλουράκια της Λαμπρής..
για τον Άι-Γιώργη και τον δράκο..

πες μου όλα όσα..θυμάμαι..
όλα όσα..ξεχνώ..
όλα..όσα πάντα με κάνουν να δακρύζω..
όσα..σαν παιδί με κάνουν..να χαμογελώ..
όσα μου δίνουν τη δύναμη..
να συνεχίζω..να κρατώ..τη φλόγα άσβεστη..

-Ιω, πιστεύεις στα θαύματα;

-Με την καρδιά μου..

-Μην το ξεχνάς..
να το θυμάσαι..

-Να βρεις ξανά..τα βήματα..που θα σε φέρουν εδώ..
"Απρίλη με τα λούλουδα"..ναι..
και θα'ναι..από μόνο του θαύμα.. κάθε φορά..
που θα χτυπάς..την πόρτα μου..

καλό μήνα!

Ιω

Υ.Γ. αυτόν τον μήνα για να είμαστε εντός εποχής καταναλώνουμε:
μήλα, φράουλες, αγκινάρες,κρεμμύδια φρέσκα,καρότα, μαρούλια