Αγάπης..ευχές..

χρόνια πολλά..

κεντημένα με αστέρια αγάπης..ζεστασιάς..

συχνά..η αγάπη..κρύβεται..

στα πιο απίθανα μέρη..

μέρη που ούτε θα φανταζόσουν ποτέ..

να την αναζητήσεις..

άλλοτε..στην τσέπη σου..καθώς..βγάζεις..

ένα κέρμα ψυχής..να το αφήσεις στα χέρια 

μιας ύπαρξης λιγότερο.."ευνοημένης"..από σένα..

άλλες φορές..στην κουβερτούλα..του καναπέ..

καθώς χέρια οικεία ..σκεπάζουν τρυφερά..το κορμί σου..

έτσι όπως σε πήρε γλυκά ο ύπνος..

συχνά..στην κουτάλα..που ανακατεύει..

μέσα στην κατσαρόλα..το φαγητό που έφτιαξες..

για να θρέψεις..με αγάπη στόματα δικά σου..

μέσα στα καλώδια του ΟΤΕ...

έτσι πως μελώνει η φωνή στο άκουσμα 

ενός ταπεινού "μου έλειψες"..

στα πατήματα μιας ψιψίνας..που άφησε το χουζούρι της..

για να σε ακολουθήσει κατά πόδας..από δωμάτιο σε δωμάτιο..

απλά και μόνο..για να είναι εκεί..μαζί σου..

μέσα σε μια σχολική σάκα..

αφήνοντας..μια καραμέλα...για να την βρουν δυο παιδικά χέρια

και να αστράψουν τα μάτια από χαρά..

σε ένα χάδι..στο μάγουλο...

βγάζοντας..μια τούφα απ'τα μαλλιά που έπεσε..

στο πρόσωπο..και σε ενοχλεί..

σε αυτόν τον ίλιγγο που νιώθει το στομάχι σου..

κάθε που μαθαίνεις..ότι ένα λατρεμένο σου άτομο..

έχει πληγωθεί..

μα υπάρχουν και οι φορές..

που νιώθεις ότι η αγάπη..σε εγκαταλείπει..

κυρίως όταν παρακολουθείς τα δυο σου παιδιά να μαλώνουν διαρκώς..

να φωνάζουν..να μην ανέχονται το ένα το άλλο..

λες και μισιούνται θανάσιμα..

και εκεί που λες..

πάει...η αγάπη..δεν κατοικεί πια εδώ..

ακούς τον παρακάτω διάλογο..

μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο..

- Τι δώρο θα σου φέρει φέτος ο Αϊ-Βασίλης;

(ρωτά η 8χρονη μικρή τον 13χρονο αδελφό της)

- Φέτος..δεν θα μου φέρει..δώρο..έχω μεγαλώσει αρκετά..

(τότε πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του..με μάτια φωτιές..ακούγεται..)

-Μη στεναχωριέσαι..μπορείς να πάρεις το δικό μου..θα το έχουμε μαζί..

μην ανησυχείς..

και..τότε..λες..

ναι..

η αγάπη..δεν έφυγε ποτέ..

απλά..είχε κρυφτεί..στα κλαδιά..του έλατου..

για να παίξει..λιγάκι..

με καρδιές..λέξεις..

και ευχές..

  χρόνια πολλά .. 

χρόνια αγάπης..

όσο και να μας κρύβεται..

εμείς..θα την ψάχνουμε..συνεχώς..

να χαμογελάς..

Ιω

"λικνίζοντας..το άπειρό σου.."

"Ο γύρος της φυλακής"

(μια μικρή επισκόπηση.. του βιβλίου..)

 "... Ο Καβάφης", γράφει η Γιουρσενάρ, "θυμίζει στον ταξιδιώτη του 

ότι δεν θα βγει από τον τόπο της καταγωγής του, ότι όπου κι αν πάει, 

η πόλη του θα τον ακολουθεί. 

Ο άνθρωπος του Μπωντλέρ, όπου και αν πηγαίνει, 

απλώς λικνίζει το άπειρό του 

στις πεπερασμένες θάλασσες ...

όμως ο ίδιος αυτός Μπωντλέρ που τόσο συχνά περιφρονεί το ταξίδι, 

αναγνώρισε τη σχεδόν άλογη επιθυμία που υπολανθάνει 

σε όλους μας...

 μια ανάγκη αποδημίας, μια ζωτική ανάγκη να νιώσει 

ότι βρίσκεται αλλού..

.Αλλά πραγματικοί ταξιδευτές είναι μονάχα εκείνοι που φεύγουν ..

Για να φύγουν- ανάλαφρες καρδιές που μοιάζουν με μπαλόνια... 

Από τη μοίρα τους ποτέ δεν ξεφεύγουν..."

 Όλοι μας ταξιδεύουμε. Το θέμα είναι τι βλέπουμε, τι γυρεύουμε σ ένα ταξίδι 

και τι αποκομίζουμε απ αυτό. 

Λίγα χρόνια πριν από το θάνατό της η Γιουρσενάρ ένιωσε την ανάγκη να ταξιδέψει, 

"να κάνει το γύρο της φυλακής της"...

Μαργκερίτ Γιουρσενάρ* - Ο γύρος της φυλακής

 Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ (φιλολογικό ψευδώνυμο-αναγραμματισμός του επωνύμου της, το πραγματικό της όνομα ήταν Marguerite Ghislaine Cleenewerck de Crayencour) ήταν Γαλλίδα συγγραφέας και ποιήτρια. Μάλιστα ήταν η πρώτη γυναίκα ακαδημαϊκός.(αναγορεύτηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1980). Έτρεφε μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό.

Προτεινόμενα έργα της: Φωτιές, 1936, - Τα όνειρα και οι μοίρες, 1938,  - Διηγήματα της Ανατολής, 1938, - Η χαριστική βολή, 1939, -Αδριανού Απομνημονεύματα, 1951,  -Θέατρο Ι και ΙΙ (1971),  -

Η άβυσσος, 1976, - Τί; Η αιωνιότητα, 1988

πηγή:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%84_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81

ταξιδεμός.. 

πάντα θα "φεύγω"..για να βρίσκω χίλιους δύο ..λόγους.. να επιστρέφω..

πάντα.. ως άλλος άνθρωπος..του Μπωντλέρ..

"θα λικνίζω το άπειρό μου..στις πεπερασμένες..θάλασσες..

υποκύπτοντας..σε άλογες επιθυμίες.. και ζωτικές ανάγκες.."

μα..πάντα οι θάλασσες..θα με γυρίζουν..

στην ίδια ακρογιαλιά..

χρόνια τώρα..

να ταξιδεύεις..

να χαμογελάς..

να εύχεσαι..

Ιω

Ελευθερία..χρόνια..τώρα..

σκέψεις .. 

επηρεασμένη απ'τη σημερινή γιορτή..

"Ελευθερία"..

υπάρχει...;

ουσιαστική.. ελευθερία..

ή η ψευδαίσθησή της.. ξεγελά..τόσο υπέροχα..

όσο ακούγεται..η λέξη..;

είσαι ελεύθερος.. 

καθώς..ανοίγεις..το πρωί.. τα μάτια σου..;

 νιώθεις ελεύθερος..

να κάνεις..αυτό που πραγματικά θέλεις..

αυτό που αγαπάς..

αυτό..που λαχταράς..;

είσαι ελεύθερος..να ζήσεις τη ζωή που επέλεξες..;

χα.!.έστω.. να "ψηφίσεις"...αυτούς που επέλεξες..

χωρίς..την απειλή..να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου..;

να έχεις.. ΕΣΥ.. την  "ελευθερία" επιλογής..

και όχι  να "παίρνεις πακέτο"..αυτό που άλλοι επέλεξαν για σένα..;

και ..όταν δεν υπάρχει..κάτι να επιλέξεις.. στον κόσμο των τυφλών.;

που πάει..η ελευθερία σου..;

που εξαντλείται..; στον .."μονόφθαλμο"...;

μη βιαστείς να απαντήσεις..

σκέψου..

συλλογίσου..

"όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά"..

είπε ο Ρήγας Φεραίος..

μήπως δεν συλλογιζόμαστε πλέον ελεύθερα..

γι'αυτό.. δεν πάμε καλά..;

μήπως..

η μόνη και ουσιαστική ελευθερία

που μας απέμεινε..

είναι..

σε ποια χωράφια..

θα επιλέξουμε να μπήξουμε..

τους πασσάλους της σκλαβιάς μας..;

Ο Albert Camus έλεγε..

"Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα."

χμμ λες..;

πόσα ψέματα λέμε καθημερινά..;

πόσο παραμυθιάζουμε..

την Αυτού Μεγαλειότης..

τον εαυτό μας..;

πόσα καταπίνουμε..

στο βωμό του ξεβολέματος..;

κλείσε τα πάντα..

καθάρισε το μυαλό σου..

άδειασέ το από τα πάντα..

το μόνο που οφείλεις να κρατήσεις ανοιχτό..

είναι το παράθυρο στη γνώση..

ψάξε..διάβασε.. επιλεξε..

κάνε την αρχή..

ψάχνοντας την αλήθεια..

"η αλήθεια απελευθερώνει.."

ξεκίνα απ'το λάθος...

"Η αλήθεια είναι πάντοτε παράλογος, 

και διά τούτο δεν την λέγουσι ποτέ οι φρόνιμοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι, 

αλλά την ομολογούσιν οι μεθυσμένοι, οι τρελλοί, οι άρρωστοι και τα μικρά παιδία."

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,  

(«Οι Έμποροι των Εθνών»)

παιδιά.. να ξαναγίνουμε..δύσκολο..

άρρωστοι...(μακριά από εμάς)..δεν το ευχόμαστε..

μεθυσμένοι.. βλάπτει..στο συκώτι..

μήπως.. να το ρίξουμε λίγο..

στην τρέλα..;

τουλάχιστον ως τρελοί.. 

έχουμε..το ακαταλόγιστο..

να φωνάξουμε ..

"με αρετή και τόλμη"..

Ζήτω.. η ελευθερία..!!

και να το πιστεύουμε..με όλη τη δύναμη..

της ψυχής μας..

Ιω

σταγόνες..

ο ήλιος πρωινό φιλί..σήμερα

οι λέξεις..
απεγνωσμένα..

 ψάχνουν τις ακτίνες του.. να λιαστούν..

να στεγνώσουν..

έβρεχε συνεχόμενα μια εβδομάδα..

σταγόνες.. υγρασίας..

σαν να τα δάκρυα που κρύβουν..

μέσα τους οι δυστυχισμένοι..του κόσμου όλου..

σταγόνες..υπνωτικού..
πέφτοντας.. να βαυκαλίζουν..το πνεύμα..
και να βάζουν για ύπνο..
όλα μου τα "θέλω"..

να ποτίζουν..
τη μελαγχολία..
που κυρίευε..
μέρα τη μέρα..
κάθε..εξαρτημένο κύτταρο..

δε στέγνωνε τίποτα..
ούτε έξω..
ούτε εντός..
ένας πράσινος μανδύας υγρασίας..
σκέπαζε..
ακόμη και τη πιθανότητα..
να φτάσει.. λίγο φως..
στα μέσα μου..

πόσο μου έλειψε ο ήλιος..οι ακτίνες του..
να ζεσταίνουν..το πρόσωπο..

νομίζω..ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς ήλιο..

θα σταματούσα να αναπνέω..
την επόμενη μέρα..

μόνον τα ζεστά..φιλιά  του.. στους ώμους..

θυμίζουν.. στο μυαλό..πως είναι..

να νιώθεις...
ζωντανός..

μόνον αυτά..
σου δίνουν χίλιες αφορμές..
να χτίσεις..
χαμόγελα..
πάνω σε θεμέλια..υγρά..
από σταγόνες..
που παλεύουν..
να στεγνώσουν..

μόνον στο φως..
θα ξόδευα ..το πνεύμα ..μου..
σταγόνες..ήλιου..
να πίνω..
να μεθώ..


να χαζεύω..τόξα ουράνια..
και ξωτικά..να ψάχνουν
θησαυρούς στην άκρη του..
και να κερνώ..
χαμόγελα..


να λιάζεσαι..
να χαμογελάς..
να κερνάς..

Ιω

Πρώτου βαθμού..

παρατηρώ τις ανοχές.. στο βλέμμα των ανθρώπων..
μπορώ να κάθομαι να παρατηρώ..με τις ώρες..
βλέμματα και κινήσεις..
τον τρόπο..που ακουμπούν τα δάχτυλα..στα χείλη..
όταν σκέφτονται..
πως..παίζουν με την άτακτη τούφα των μαλλιών..
σε στιγμές αμηχανίας..
πως ψάχνουν απεγνωσμένα..το κινητό τους..
μόλις η σιωπή..πέσει..

παρατηρώ..
την ενοχή..σε ότι πρωτογενές..
την αγωνία.. σε ότι απαιτεί..λίγο παραπάνω χρόνο..
την αποστροφή..σε ότι υπενθυμίζει..
λίγο..
έλλειμμα..εαυτού..

παρατηρώ και αποτυπώνω..
εικόνες..στο μυαλό..
εικόνες.. που γεννούν σκέψεις..
σκέψεις..που ξυπνούν συναισθήματα..
συναισθήματα..
που συχνά.. αμήχανα..και "άστοχα"
χύνονται..στο χαρτί..

πάνω σε ευθείες γραμμές..
 ακροβατούν..εκεί..
μαζί με
λοξές.. ματιές..
με.. λέξεις.. "κασκαντέρ"..

επιλύουμε με άνεση..εξισώσεις...πρώτου βαθμού..

συχνά..ανεχόμαστε συγγένειες.. πρώτου βαθμού..

γιατρεύουμε..εγκαύματα  πρώτου βαθμού..

διαβάζουμε διψασμένα..λεπτομέρειες..για φόνους πρώτου βαθμού..

και μόλις..

χρειαστεί..

να 

αντιμετωπίσουμε..

αισθήματα..πρώτου βαθμού..

παίρνουμε..κάτω απ'τη βάση..

και εγώ..μαζί..
παρέα.. στην ίδια τάξη..
ξανά..

δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές..στριφογυρίζουν
καθημερινά..μαζί..πάνω στη γη..
μια ερώτηση κοινή..
μόλις οι ματιές ανταμώσουν..
"Τί κάνεις..;"
ακούς εκεί..."Τι κάνεις..;"

"Κουκιά σπέρνω..τζιτζίκια πεταλώνω..
ασπιρίνες κατρακυλάω...
Υπομονή και εντύπωση"..
απαντούσαν οι λίγο πιο τολμηροί..
αποζητώντας.. προσοχή..

αντί να ρωτήσουμε..
"Πως είσαι..;..Πως αισθάνεσαι..;..Πως νιώθεις..;"

 η απάντηση...
και αυτή...κοινή...κοινότυπη..
αδιάφορη..
τόσο "φτωχή"..
τη ξεστομίζουμε μηχανικά..
και δεν ντρεπόμαστε..που λέμε ψέμματα κατάμουτρα..
"καλά"..

καλά..;
λες αλήθεια..;
ή το λες..να ξεμπερδεύεις...;
να σου αδειάζουν τη γωνιά..;

γιατί δεν τολμάς..
να πεις αυτό που νιώθεις..
να απαντήσεις αλήθεια..βρε αδερφέ..

"Νιώθω.. απέραντη ευτυχία"..
" Αισθάνομαι χάλια"..
"Μισώ θανάσιμα"..
"Πλήττω αφόρητα"..
"Διψώ..να ζήσω"..
"Δεν αντέχω..άλλο"..
"Πιστεύω.. στα θαύματα"..
"Ζηλεύω αφάνταστα"..
"Συνεχίζω να ελπίζω"..
"Πενθώ τραγικά"..
"Αγαπώ παράφορα"..
"Παλεύω με την κατάθλιψη"..
"Νιώθω αδιάφορα"..
"Έπιασα πάτο"..

αν απαντήσεις..διαφορετικά απ'ότι..περιμένουν..
θα δεις τον τρόμο.. στα μάτια τους..
την έκπληξη...

δοκίμασέ το...
θα διασκεδάσεις..αφάνταστα..

ναι..ναι.. ξέρω..ξέρω..
μετράμε τη ζωή μας..
σε δευτερόλεπτα..λεπτά..
βαθμούς..πτυχία..διακρίσεις..
στόχους.. αξιώματα..
μηδενικά..τραπεζικών καταθέσεων..
μήνες...ανεργίας..

και ξεχάσαμε
να τη μετράμε..σε στιγμές..
σε αξίες..
σε ανάσες..
σε συναισθήματα..

ας τολμήσουμε μια νέα μονάδα μέτρησης ζωής..
ας την πούμε..
αισθήματα βαθμού..
κατά προτίμηση..

πρώτου..

λοιπόν..

"Πως αισθάνεσαι σήμερα..;"


να τολμάς..
να μιλάς..
να αισθάνεσαι..

Ιω

Δεκέμβρης..χαρτί και καλαμάρι..

ένα ματσάκι..νάρκισσους 

βρήκα..στο μαξιλάρι..

ανοίγοντας  τα μάτια ..

υπέροχους..ποιητικούς..εύοσμους..

με λευκά..και κίτρινα άνθη..

στόλισα τα μαλλιά μου εκείνο το πρωί..

και είχες σταθεί στην πόρτα..

περιμένοντας..

ανυπόμονα σαν παιδί..

να με καλωσορίσεις..
είδες που δεν ξυπνούσα..
και άρχισες να ξεροβήχεις..

καλόκαρδε Δεκέμβρη..

που θα 'ρχόσουν με άδεια χέρια..

με τη στολή σου ολόλευκη..
σαν τα χιονισμένα..μαλλιά σου..
και έναν κατακόκκινο..γιορτινό..σάκο..
φορτωμένο..με χίλια δυο καλούδια..
κρατούσες δυο κόλλες χαρτί..στο χέρι..

-Τί είναι αυτά.;.σε ρωτάω
-Θα δεις..θα δεις.. μου απαντάς "μελωμένα"..
Φέρε μολύβι...μπόλικη αγάπη..
και έλα..στο τραπέζι..να τα πούμε..

Με πιάνεις..απ΄το χέρι..όλα γυρίζουν..
κλείνω τα μάτια..
κρατιέμαι σφιχτά..πάνω σου...

-Μη φοβάσαι..περπάτα..απλώς..

-Μα αυτό..δεν είναι το σπίτι μου..
Αυτή είναι η κουζίνα στο σπίτι που γεννήθηκα..
εκεί..που μεγάλωσα...
Μα τι γίνεται..που είμαστε..;

Το τραπέζι..στρωμένο..γιορτινά.. αχνιστός..καφές...
(καφές...Πέτρα μου, ..όχι κεφτές...:pppp)..
τσάι..και βουτήματα...λογιών λογιών..
όλα νηστίσιμα..πορτοκαλιού..κανέλας..
με ταχίνι..μουστοκούλουρα..
και οι μυρωδιές..να χορεύουν στον αέρα..
παρέα..με χιονονιφάδες.. και χριστουγεννιάτικες μουσικές..
Στο βάθος..μια γυναίκα..στην κουζίνα..
να φτιάχνει.. διάφορα..γλυκίσματα
και μπροστά..στην σόμπα..στο φως απ΄τις φλόγες..
ένα μικρό κοριτσάκι.. να κόβει πολύχρωμα
χαρτόνια..και να φτιάχνει καμπανούλες..αγγελούδια..
χριστουγεννιάτικα δέντρα..και αστέρια..
σε όλα τα χρώματα..
και οι φιγούρες..να ζωντανεύουν στις φλόγες..
τρεμοπαίζοντας..

-Δεν μπορούν να μας δουν..ούτε να μας ακούσουν..
Κάθισε..δίπλα μου..έλα..

Έχω μείνει μαγεμένη να κοιτάω..

-Έρχονται..μέρες γιορτινές..
αυτή..και άλλες τριάντα..
θα σου φέρουνε..θύμισες..και σκέψεις..
θα σου..δώσουν..αλλά..θα σου πάρουν κιόλας...
θα γελάσεις..θα χαρείς..θα κλάψεις..
θα χαρίσεις..θα δωρίσεις..
θα "κλέψεις".. θα στερηθείς..

θα ευχηθείς..στη Βαρβάρα..
στον Σάββα..στον Νικόλα..
στη γατούλα σου..που μέρα σαν και κείνη..τη βρήκες..
..γιορτινό δώρο..και αυτή..
στις 9.. η Αννούλα του χιονιά..
θα κεράσει..γλυκά..
στις 12 του Αγίου Σπυρίδωνα..
θα χαμογελάσεις..κοιτώντας
έξω απ'το παράθυρο..να δεις..
αν μεγάλωσε..ένα σπυρί η μέρα...

του Αγίου Ελευθερίου..15..
σηματοδοτεί..τα μισά της διαδρομής..
θα ανεβάσεις μανίκια..
θα φτιάξεις..κουλουράκια..
να μοσχομυρίσει το σπίτι..
μελομακάρονα και κουραμπιέδες..

στις 24 θα γεμίσεις..τις χούφτες
με καραμέλες..και σοκολατάκια..
να γλυκάνεις..τις παιδικές φωνούλες
που θα λένε τα κάλαντα..
"Τρίγωνα κάλαντα..σκόρπισαν παντού..
κάθε σπίτι μια γωνιά..του μικρού Χριστού.."
Χεέέέιιιιι..φωνάζουν.δυνατά..

Ξημερώματα στην εκκλησία..
όπως..στο παραμύθι..
με τα αρκουδάκια που "ρουφούσες" μικρή..
έξω..νύχτα..
και εκατοντάδες φαναράκια..να φέγγουν..
το δρόμο..σαν την ελπίδα..
σαν την προσμονή στα μάτια των πιστών..
"Άγια Νύχτα..σε προσμένουν.. με χαρά οι χριστιανοί.."
δοξολογίες..ύμνοι αγγέλων..
θα ζητήσεις συγχώρεση..και θα μεταλάβεις..
"σώμα και αίμα"..

θα κάτσεις δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο..
με κλειστά..όλα τα φώτα..
με ένα ποτήρι..κόκκινο κρασί..
και τα λαμπιόνια..θα βάφουν με χρώματα τις σκέψεις σου..

θα στείλεις γράμμα στον Αϊ Βασίλη..
θα φτιάξεις..καρτούλες..
θα τυλίξεις..προσεκτικά..
τα δωράκια για τα αγαπημένα σου πρόσωπα..

θα ξαναπείς τα κάλαντα..
παραμονή Πρωτοχρονιάς..
και το ίδιο βράδυ..
με μοσχοβολιστή βασιλόπιτα..
με επιτραπέζια παιχνίδια..
με γλέντια..και χαρές..
θα μου τραγουδήσεις...
"Γέρε χρόνε..φύγε τώρα..πάει η δική σου η σειρά.."

και έτσι..θα με αποχαιρετήσεις..
με ένα φιλί..και τρεις ευχές στα χείλη..
ζαλισμένη απ'το κρασί..και τον αχό..

-Δεν μου είπες.. όμως..
τι είναι οι δυο κόλλες που κρατάς..;

-Ααα οι δυο κόλλες χαρτί..
η μια γραμμένη...η άλλη άγραφη..

"το καλαμάρι..έγραφε..τη μοίρα του την έλεγε..
και το χαρτί..ομίλει..."

στη μια..είναι γραμμένα..όλα όσα έκανες..τη χρονιά αυτή..
όλα..μικρά.. μεγάλα..φωτεινά..σκοτεινά..
αξίας..ή μηδαμινά..
να τα διαβάσεις..να τα θυμηθείς...ξανά..
να σκεφτείς..
τι σου έδωσε ο γέρος..χρόνος..που σε λίγο..εκπνέει..
έχεις..τη δυνατότητα..να αλλάξεις..
ένα... από αυτά..
αν πραγματικά το θέλεις..
αν το ευχηθείς..από καρδιάς..

Το βράδυ της 31ης Δεκέμβρη..ότι επιλέξεις..
να μην έχει συμβεί..δε θα έχει συμβεί..
αλλά στο μυαλό σου..θα υπάρχει πάντα..
και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ..
όσα χρόνια και να περάσουν..

-Πω..πω.. αυτό είναι παράξενο..
αλλοπρόσαλλο..
θέλει..πολλή σκέψη..
ψιθυρίζω..σκυθρωπή..

-Η άλλη κόλλα..είναι λευκή επίτηδες..
για να κάτσεις να τη γεμίσεις..
με όλα όσα θέλεις..
να πραγματοποιήσεις..
τη χρονιά που θα έρθει..
αποφάσεις..ταξιδεμούς..
όνειρα..
μελωδίες..
αφές..

σαν σελίδα...που τη γεμίζεις..με αράδες..έμπνευσης..
έτσι...γέμισε και αυτήν εδώ..
τη χρονιά..που θα ανατείλει..

με έμπνευση..
με πνεύμα..
με αυθεντικότητα..

με πράξεις καλλιγραφίας..
με όμορφες..εικόνες..
με λέξεις..
που θα ακουμπούν..όχι μόνον γραμμές..
αλλά..και ψυχές..

Σηκώνεσαι..και μου απλώνεις το χέρι..
-Έναν τελευταίο χορό.. σε έναν γέρο..χρόνο..;
-Μετά χαράς...
υποκλίνομαι..και βάζω το χέρι στη χούφτα  σου..
Ξαφνικά..έχω γίνει εκείνο..το μικρό κοριτσάκι..της τρίτης δημοτικού..
που έκοβε..πολύχρονα χαρτόνια..
στροβιλίζομαι..ρυθμικά..
τα μαλλιά γεμίζουν..αστερόσκονη..
το μυαλό θύμισες..
τα μάτια..με δάκρυα χαράς..

ο χορός τελειώνει..ανοίγω τα μάτια..
ξαπλωμένη στο κρεββάτι..μου..
δίπλα στο μαξιλάρι μου ένα ματσάκι..νάρκισσοι..
χαμογελώ..


-Καλό μήνα Δεκέμβρη μου!
Σε ευχαριστώ..για τα δώρα..


Καλό Μήνα!

να χαμογελάς..
να ελπίζεις..
να ονειρεύεσαι..

Ιω


Υ.Γ.Αυτόν την μήνα για να είμαστε εντός εποχής καταναλώνουμε:
Μανταρίνια, πορτοκάλια, λεμόνια, μήλα, αχλάδια, καρότα, σπανάκι, λάχανα, κουνουπίδι, σέλινο, ραδίκια, πατάτα φθινοπωρινή, σταφίδες, ξερά σύκα, φουντούκια, αμύγδαλα, κάστανα,
ευχές..κάλαντα..και αγάπη..