όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

"Η σιγή"...





Η ΣΙΓΗ 
  (απόσπασμα από Ασκητική - SALVATORES DEI )
Νίκος Καζαντζάκης


"Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου· ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε
κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει: "∆εν µπορώ να σταθώ, δεν µπορώ να
καώ, κανένας δεν µπορεί να µε σβήσει!" 
∆έντρο φωτιά γίνεται ολοµεµιάς το Σύµπαντο. Ανάµεσα από τους καπνούς κι από τις
φλόγες, αναπαµένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αµόλευτο, δροσερό, 
γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως. 
Από την αψηλή τούτη κορυφή κοιτάζω την κόκκινη γραµµή που ανηφορίζει· 
τρεµάµενο αίµατερό φωσφόρισµα, που σούρνεται σαν έντοµο ερωτεµένο µέσα από
τους αποβροχάρικους γύρους του µυαλού µου. 
Εγώ, ράτσα, άνθρωποι, γης, θεωρία και πράξη, Θεός, φαντάσµατα από χώµα και
µυαλό, καλά για τις απλοϊκές καρδιές που φοβούνται, καλά για τις ανεµογγάστρωτες
ψυχές που θαρρούν πως γεννούνε. 
Από που ερχόµαστε; Που πηγαίνουµε; Τι νόηµα έχει τούτη η ζωή; φωνάζουν οι
καρδιές, ρωτούν οι κεφαλές, χτυπώντας το χάος. 
Και µια φωτιά µέσα µου κίνησε ν' απαντήσει. Θα 'ρθει µια µέρα, σίγουρα, η φωτιά να
καθαρίσει τη γης. Θα 'ρθει µια µέρα, σίγουρα, η φωτιά να εξαφανίσει τη γης. Αυτή
είναι η ∆ευτέρα Παρουσία. 
Μια γλώσσα πύρινη είναι η ψυχή κι αγλείφει και µάχεται να πυρπολήσει τον
κατασκότεινο όγκο του κόσµου. Μια µέρα όλο το Σύµπαντο θα γίνει πυρκαγιά. 
Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού µου. Ανάµεσα σε δυο
µεγάλες πυρές χορεύουµε και κλαίµε. 
Λαµποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασµοι και τα κορµιά µας. Γαλήνιος στέκουµαι
ανάµεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα µου ακίνητα µέσα στον ίλιγγο και λέω: 
Πολύ µικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος ανάµεσα στις δυο πυρές, πολύ
οκνός είναι ο ρυθµός ετούτος της ζωής· δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω! 
Βιάζουµαι! 
Κι ολοµεµιάς ο ρυθµός της γης γίνεται ίλιγγος, ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγµή
στροβιλίζεται, γίνεται αίωνιότητα, το κάθε σηµείο -θες έντοµο, θες άστρο, θες Ιδέα· 
γίνεται χορός. 
Ήταν φυλακή, κι η φυλακή συντρίβεται κι οι φοβερές δυνάµες µέσα λευτερώνουνται
και το σηµείο δεν υπάρχει πια! 
Ο ανώτατος αυτός βαθµός της άσκησης λέγεται: Σιγή. Όχι γιατί το περιεχόµενο είναι
η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα. Μήτε γιατί
είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να µιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, πουδεν µπορεί. 
Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια
στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας· πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε
φωνάζει· ωριµάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια µε το Σύµπαντο. 
Αρµοδέθηκε πια, σοφίλιασε µε την άβυσσο, όπως ο σπόρος του αντρός µε το
σπλάχνο της γυναίκας. 
Είναι πια η άβυσσο η γυναίκα του και τη δουλεύει, ανοίγει, τρώει τα σωθικά της, 
µετουσιώνει το αίµα της, γελάει, κλαίει, ανεβαίνει, 
κατεβαίνει µαζί της, δεν την αφήνει! 
Πώς µπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν
µπορεί να ειπωθεί, δεν µπορεί να στριµωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόµους· 
καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος. 
∆ιδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν' ανοίξει δρόµο. 
∆ρόµος ν' ανοιχτεί δεν υπάρχει. 
Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, 
ξεφεύγει από το µικρό, όλο απορίες µυαλό του. "




"∆εν µπορώ να σταθώ, δεν µπορώ να καώ, 
κανένας δεν µπορεί να µε σβήσει!"

να σέβεσαι το "Σύμπαντο"
για να σε σέβεται και αυτό..

Ιω

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου