Αταίριαστα

αταίριαστα τα πράγματα μου μοιάζουν σήμερα..

όσο και να τους αλλάζω θέσεις.. δε μου ταιριάζουν στο βλέμμα..

κοιτώ με απορία και λύπη γύρω μου.. 

και βλέπω "περιπλανόμενους" ανθρώπους..

βλέπω και εσένα.. μα εσύ δε με βλέπεις..

σαν να περιπλανιόσουν αιώνες στις αγορές.. 

χάζευες τις βιτρίνες.. και σαν την πεταλούδα που κατευθύνεται τυφλωμένη στο φως..

ξεμυαλίστηκες με ένα ζευγάρι γυαλιστερά παπούτσια..

φαινόταν όμορφα ξεχωριστά άνετα.. καινούργια..

τα "αγόρασες" μετά από αρκετή σκέψη.. 

έτρεξες σπίτι να τα προβάρεις... για να διώξεις την ιδέα.. που σου καρφώθηκε 

στο νου.. "δεν τα χρειαζόμουν..με αυτά τα παπούτσια δεν είμαι εγώ.."

τα ξαναφόρεσες.. πάλι ξένα σου φάνηκαν..

αταίριαστα..

τα έβαλες προσεκτικά στο κουτί τους και επέστρεψες στο κατάστημα

να τα αλλάξεις..

-"Συγγνώμη κυρία μου, αλλαγές δεν γίνονται σε περίοδο "εκπτώσεων"..

-Μα δεν μου το είπατε... 

-Λυπάμαι.. νόμιζα το γνωρίζατε.. άλλωστε υπάρχει ανακοίνωση δίπλα στο ταμείο..

-Δε φορούσα τα γυαλιά μου..

-Λυπάμαι, μετά την απομάκρυνση... απ'το ταμείο.. "ουδέν λάθος αναγνωρίζεται"..

Πήρες τα "αταίριαστα" παπούτσια σου και τα έκρυψες στο κάτω μέρος της ντουλάπας..

να μη σου θυμίζουν.. μια επιπόλαιη στιγμή.. της ζωής σου..

αταίριαστα όλα μου μοιάζουν σήμερα..

αταίριαστη νιώθω και εγώ..

αταίριαστη καλεσμένη στον "γάμο του Καραγκιόζη"..

γελούν.. χορεύουν.. τραγουδάνε..

και εγώ κοιτώ αλλού.. λίγο παραδίπλα..

έναν "καιρό" ακροβάτη να κάνει το νούμερό του..πάνω σε τεντωμένο σκοινί..

 χωρίς δίχτυ ασφαλείας από κάτω..

ο κόσμος χειροκροτεί ενθουσιασμένος..

και εγώ "αταίριαστη" ..  

δείχνω .. το δίχτυ..που λείπει..

μα δεν μπορούν να καταλάβουν την "προφορά" μου..

"It takes a man to suffer ignorance and smile..

Be yourself no matter what they say.."

προσοχή.. "στους στίχοι"..

τα σέβη μου

Ιω